The Repellent Scars of Abandon and Election - Deathspell Omega

The feeling of destroying the capacity for inward peace, an insane dance

With the angels of innocence amidst thorns and in frenzy, the warmth of A divine blessing, a daringness which prevailed over any imaginable fear

Hovering on the brink of a voluntary act of contrition, but soon all pales

Besides the cry this shattering truth wrests from all fellow men, there is More to it than suffering and sounds of suffering, it is a process that only

The extinction of a divine soul could terminate.

The eye can outstare neither

The sun, nor death… If I sought God it was in delirium and in the delight of Temptation.

The idea of Salvation comes, I believe, from one whom suffering breaks

Apart.

He who masters it, on the contrary, needs to be broken, to proceed

On the path towards the rupture.

Nothing of what man can know, to this end, could be evaded without

Degradation, without sin, — is it no burden to bear the repellent scars of Abandon, of election?- it leaves but a state of supplication and deserted

Expanses, an absorption into despair.

The existence of things cannot enclose

The death which it brings to me;

the existence is itself projected into my Death, and it is my death which encloses it.

Am I deranged?

Over and above

Quietism!

Nurtured by the multitude of man’s misfortune, a thousand halos

Like torches in the night of the spirit, a thousand traps, pitalls of brimstone

And the empty sky, prostrated face against the earth in frantic laughter…

I was beyond withstanding my own ignominy.

I invoked it and blessed it.

I progressed ever further into vileness and degradation.

Am I resurging,

Intact, out of infamy?

Ішкі тыныштық қабілетін бұзу сезімі, ақылсыз би

Тікенектер арасында және құтырған пәктік періштелерімен, кез келген елестететін қорқынышты жеңетін илаһи батаның жылуы, батылдық.

Өз еркімен өкіну әрекетінің шегінде, бірақ көп ұзамай бәрі бозарып кетеді

Бұл күлдіретін шындық барлық бауырластардың айқайынан басқа, оның қайғы-қасірет пен қайғы-қасіреттің дыбыстарынан да артық  бар

Тәңірлік жанның жойылуы тоқталады.

Көз екінің бірін ала алмайды

Күн де, өлім де… Егер мен Құдайды іздеген болсам, бұл сандырақ және Азғырудың ләззатында болды.

Құтқарылу идеясы азап шегетін адамнан келеді деп ойлаймын

Бөлек.

Оны игерген адам, керісінше, сынуы керек, жалғастыру үшін

Жарылу жолында.

Осы мақсатта адам біле алатын ешнәрседен қашып құтылу мүмкін емес

Деградация, күнәсіз, - деп қаланған, бас тарту, сайлаудан тыс тыртықтар болмауы керек пе? - ол босатылады

Кеңейту, үмітсіздікке сіңу.

Заттардың болмысы қоршауға болмайды

Ол маған әкелетін өлім;

Менің өлімім үшін болжам бар, және бұл менің өлімім, оны қоршап алады.

Мен бұзамын ба?

Жоғары және жоғары

Тыныштық!

Адамның көп бақытсыздығынан, мың ореолдан нәр алған

Рух түніндегі алаулар сияқты, мыңдаған тұзақтар, күкірт құмыралары

Ал бос аспан, жерге сәждеге сәжде жүзі құтырған күлкіде…

Мен өзімнің қорлығыма төтеп бере алмадым.

Мен оны шақырып, батасын бердім.

Мен зұлымдық пен деградацияға айналдым.

Мен жаңғырып жатырмын ба,

Бүкіл, абыройсыздықтан ба?