Saal der kreisenden Frauen - Das Ich

Die ärmsten Frauen von Berlin

— Dreizehn Kinder in anderthalb Zimmern

Huren, Gefangene, Ausgestossene —

Krümmen hier ihren Leib und wimmern

Es wird nirgends so viel geschrieen

Es wird nirgends Schmerzen und Leid

So ganz und gar nicht wie hier beachtet

Weil hier eben immer was schreit

«Pressen Sie, Frau!

Verstehn Sie, ja?

Sie sind nicht zum Vergnügen da

Ziehn Sie die Sache nicht in die Länge

Kommt auch Kot bei dem Gedränge!

Sie sind nicht da, um auszuruhn

Es kommt nich selbst. Sie müssen was tun!

Schliefllich kommt es: bläulich und klein

Urin und Stuhlgang salben es ein

Aus elf Betten mit Tränen und Blut

Grüsst es ein Wimmern als Salut

Nur aus zwei Augen bricht ein Chor

Von Jubilaten zum Himmel empor

Durch dieses kleine fleischerne Stück

Wird alles gehen: Jammer und Glück

Und stirbt es dereinst in Röcheln und Qual

Liegen zwölf andere in diesem Saal

Берлиндегі ең кедей әйелдер

— Бір жарым бөлмеде он үш бала

Жезөкшелер, тұтқындар, қуылғандар —

Денелерін осында бұрап, қыңсылап жатыр

Еш жерде сонша айқай-шу жоқ

Еш жерде азап пен қасірет болмайды

Мұнда айтылғандай мүлде емес

Өйткені бұл жерде үнемі бірдеңе айғайлайды

— Итер, әйел!

Сен түсінесің бе?

Сіз ол жерде көңіл көтеру үшін емессіз

Заттарды сүйреп апармаңыз

Көпшілікпен бірге нәжіс келеді!

Сіз демалу үшін ол жерде емессіз

Ол өздігінен келмейді.Бірдеңе істеу керек!

Ақырында ол келеді: көкшіл және кішкентай

Несеп пен нәжісті майлаңыз

Көз жасы мен қанның он бір төсегінен

Оны сәлем ретінде ыңылдап қарсы алады

Екі көз ғана хорды бұзады

Мерейтойлардан аспанға

Осы кішкентай ет бөлігі арқылы

Бәрі өтеді: бақытсыздық пен бақытсыздық

Ал ол бір күні тарсылдап, азаппен өледі

Бұл бөлмеде тағы он екі адам бар ма?