Cabaret - Das Ich

Der Vorhang neigt sich nun dem Ende, der Tag strebt nach Erlösung

Soll leid uns tun nicht diese Narbe, Vergangenheit der alten Zeit

Soll Freund und Laster uns egal, und Hochmut lange schon vergessen

Wenn wir verlassen dies Theater, uns wieder finden im Alltagsfluss

Denken wir zurück nur, ab und zu oder schau’n uns uns’re Hände an,

wie kräftig wandelbar gebaut

So werden wir uns geistig wiederseh’n

Doch wer weiß… Doch wer weiß, ob das real

Ob wir nicht doch ein Teil nur sind, eines fremden Kindes Traum

Eine ungewollte Laune der Natur, am Ende einer Nabelschnur

Das Zuchtvieh auf dem Gottesacker, am Wegesrand zum Menschenschlächter

Ein sterbend' Drache im Höllenkäfig, zur Zierde in des Jägers Hort

Wir sind verdammt, uns’re Welt ist nur ein Traum

Wir sind verdammt, unser Traum ist Ironie

Енді шымылдық жабылады, күн құтқаруға ұмтылады

Бұл тыртыққа өкіну керек емес пе, өткен күндер

Достар мен жамандықтарды, ұмытылған тәкаппарлықты ойлауымыз керек емес пе?

Бұл театрдан кеткенде күнделікті өмірдің ағысына қайта ораламыз

Артымызды ойланайық немесе қолымызға қарайық

өзгерту үшін қаншалықты күшті құрылған

Сондықтан біз рухани түрде қайта кездесеміз

Бірақ кім біледі... Бірақ бұл шын ба кім біледі

Бөлшек емеспіз бе, жат баланың арманы

Табиғаттың қажетсіз қыңырлығы, кіндіктің ұшында

Готтезакердегі асыл тұқымды мал, қасапшыға барар жолда

Тозақ торындағы өліп бара жатқан айдаһар, аңшының қорындағы сән үшін

Біз қарғыс аттық, біздің дүние тек арман

Біз қарғыс аттық, арманымыз ирония