In Broken Images - Darkseed

Grotesque fairyland — astray

with fine falling snow this myth now melts away

through bloody archways it flows upstream to see

this heartache parching me

it burns my gaiety, taking down it’s golden mask

my tears ooze away on drifting soil

Through peace i stride and flee

your musing thoughts caressed by fear

i hear some nightingales, they sing

my withered dreams to heal

beauty’s rose should never die

my grief lies onward, joy behind

nature calls it to be gone

so tired with my woe…

storm gusts of winter’s day

for restful death i beg

ere that sun does wake

drown my sins, black memory!

freezing have i felt, what dark days seen,

in sleep a king

mounted on the wind your bareness

comes to touch the seals

never resting time leads summer on,

my heart is slain

within this wound which iron did impress

there will a river whispering run

the very birds are mute,

they dread the winter’s near

their sighs, they wet my eyes

drown my world with weeping earnesty

too hot the eye of heaven shined

anon the tunnel i will find

praise deep vermilion in the rose

what tree or stone does want a soul?

light, thy picture in my sight

it’s held within his hands

it’s grounded in my heart

disguised in prial veils

morning-shadows wear away

how many mornings hav i seen?

Гротеск ертегілер — адасқан

жақсы жауған қармен бұл миф енді ериді

қанды доғалар арқылы көру үшін жоғары ағызады

бұл жүрегімді сыздатады

ол алтын масканы алып, менің көңілділігімді өртеп жібереді

менің көз жасым қозғалатын топырақта ағып жатыр

Бейбітшілік арқылы мен қадам басып, қашамын

сенің ойларыңды қорқыныш сипады

Мен бұлбұлдарды естимін, олар ән салады

менің сауығу армандарым

сұлулықтың раушан гүлі ешқашан өлмеуі керек

қайғым алда, қуаныш артта

табиғат оны жоғалтуға шақырады

менің қайғымнан қатты шаршадым...

қыстың күнінің дауылды екпіні

Тыныш өлімді сұраймын

бұл күн оянғанша

менің күнәларымды суға батыр, қара жадым!

Мен тоңдым, қандай қара күндерді көрдім,

ұйықтап жатқан патша

жалаңаштығыңды желге қондырды

пломбаларға қол тигізеді

Ешқашан демалмайтын уақыт жазды алып келеді,

менің жүрегім өлген

осы жараның ішінде темір әсер қалдырды

сыбырлап ағып жатқан өзен болады

Құстардың өзі мылқау,

олар қыстың жақындауынан қорқады

олардың күрсінуі, олар менің көзімді сулады

менің әлемімді жылап шын жүректен суға батыр

аспанның көзі тым ыстық

туннельде мен табамын

раушан гүліндегі терең қызыл қоңырды мадақтаңыз

Қандай ағаш немесе тас жанды қалайды?

жарық, сенің суретің менің көз алдымда

оның қолында ұсталады

ол менің жүрегімде бекітілген

пердемен  бүркенген

таңғы көлеңкелер тозады

мен неше таңды көрдім?