Anhedonia - Cryptic Garden Of Soul

Я снова расстилаю одеяло чёрных мыслей.

Кто знает, может солнце не взойдет отныне.

И вот, как покрывало, тучи надо мной нависли.

И тело глубже опускается в трясине.

Из-за угла крадётся кошкой тьма, старуха злая.

В глазах туман, в руках клубки из змей роятся.

Мой пёс в безумии скулит в дверях, то нервно лает.

Ночь заберет в объятия, с ней не расстаться.

Сжав горло мне, под кожу запускает иглы страха.

Я, падая в колодец чёрный, задыхаюсь,

Где дно под грудой белых черепов, костей и праха.

Удар и кровь пошла, я от бессилья маюсь.

Вот мой кошмар, где я один иду под ливнем страшным.

— Прощай!

Увидимся ли снова?

Сомневаюсь.

Сквозь тучи гром с небес, да захлебнутся влагой пашни!

Стена дождя, обрыв, последний шаг — срываюсь.

Туман раскинулся кругом, сокрыл леса густые.

Из грёзы в грёзу как в колодец погружаюсь.

Не видно никого, лишь духов голоса глухие.

И каждый раз я в том же мире пробуждаюсь.

Мир безумных масок

Без любви и красок,

Взором безразличным обвожу.

Мой прицельный выстрел,

Пуля будет быстрой.

Всё, прощай навеки!

Ухожу.

Я поднимаю взор в последний раз на небо это,

И вот с небес гремят литавры грозовые.

Оркестр играет (форте) марш прощальный для поэта,

Ревут валторны, скрипки плачут как живые.

Қара ойдың көрпесін тағы жайдым.

Кім біледі, бұдан былай күн шықпайтын шығар.

Енді, міне, көрпедей бұлттар үстімнен ілінді.

Ал дене батпаққа тереңірек батады.

Мысық, зұлым кемпір сияқты бұрышта қараңғылық жорғалайды.

Тұманның көзінде, қолында жыландар үйіріледі.

Менің итім есік алдында есінен танып жылайды, содан кейін үрейленеді.

Түн сені құшағыңа алады, онымен қоштаспа.

Тамағымды қысып, тері астынан қорқыныш инелерін іске қосады.

Мен, қара құдыққа түсіп, тұншығып қалдым,

Үйілген ақ бас сүйек, сүйек, шаңның астындағы түбі қайда.

Соққы мен қан кетті, белсіздіктен еңбек еттім.

Міне, менің қорқынышты нөсерде жалғыз жүретін түнім.

- Сау болыңыз!

Біз сені тағы көреміз бе?

Мен күмәнданамын.

Бұлттар арқылы, аспаннан күн күркіреді, егістік жер ылғалға тұншықсын!

Жаңбырдың қабырғасы, жартас, соңғы қадам - ​​Мен бұзылып жатырмын.

Тұман айналаға жайылып, қалың ормандарды жасырды.

Түстен арманға мен құдыққа сүңгемін.

Ешкім көрінбейді, тек аруақтардың даусы ғана тұнық.

Ал мен оянған сайын бір әлемде боламын.

Жынды маскалар әлемі

Махаббатсыз және түстерсіз

Жан-жағыма немқұрайлы қараймын.

Менің көздеген соққым

Оқ тез болады.

Мәңгілікке қош бол!

Мен кетемін.

Көзімді соңғы рет аспанға көтердім,

Және аспаннан күркіреген тимпани найзағай.

Оркестр ақынмен қоштасу маршын (форте) ойнайды,

Француз мүйіздері гүрілдейді, скрипкалар тірідей жылайды.