Dance With Life - Crucifix

I’ve never seen life as nothing but a ball and chain.

I’m stuck up in my silence, sleeping in the pouring rain.

I’ve never seen life as nothing but a stage for pain.

Cuz once you give and life never gives back, even the hardest of men’s hearts

fade to black…

Once they dance with life.

The mind is such a battlefield, sometimes I wonder if it’s even real.

How could anybody suffer like this?

Inside I’ve been dead for so long, broken down, praying to keep me holding on.

But knowing it’ll never change.

But I can’t even cry anymore when the fire is blowing around my eyes,

and I learn how to fly in the moment the pain is mowing through my mind.

Like I’ve never seen life…

I done been through hell on the back of a child’s eye, and I done seen enough

bloodshed to last a lifetime.

Call me crazy but there’s some things in life I’d die to not remember,

the past is no pretender it’s colder than the winter and lingers like December.

Cuz who would cry if I died tonight?

Ain’t nobody crying tonight.

It’s just me against the world as I dance with life.

Looking back on life this calloused heart just fades to black, and I can’t but

wonder how I got this far my mind intact.

Cuz every breath I breathe is life just falling through the cracks,

I’ve been given so many memories that I wish I could give back.

But giving back is more than pretending you’re gonna right your wrongs.

Pour your heart out on paper, write it down in a couple songs…

Then go right back to steady chasing down this life of sin.

OK, I admit it, I deserve this hell I’m in.

I made my bed and now I’m sleeping in the pouring rain.

The wages of sin is death and death is the bride of pain.

And pain’s the reason I hate breathing, screaming «Jesus Christ!»

But it’s this life that’s got me wishing I had never seen life.

Мен ешқашан өмірді доп пен шынжырдан басқа ештеңе көрмедім.

Мен жаңбыр астында ұйықтап, үнсіздікте қалдым.

Мен өмірді ешқашан ауыру кезеңінен басқа ештеңе көрген емеспін.

Өйткені, сіз бір рет беріп, өмір ешқашан қайтармайды, тіпті ер адамдардың жүрегіндегі ең қатты

 қара қа айналады...

Бірде олар өмірмен билейді.

Ақыл - мұндай ұрыс алаңы, кейде мен тіпті шынайы екеніне таңғаламын.

Қалайша адам осылай қиналады?

Мен ұзақ уақыт бойы өлі болдым, бұзылдым, мені ұстап тұру үшін дұға еттім.

Бірақ оның ешқашан өзгермейтінін білу.

Бірақ көзімді от басып тұрғанда, мен бұдан былай жылай алмаймын,

Мен ауырсынуды менің ойымнан шабыттандыратын уақытта қалай ұшуды үйренемін.

Өмірді ешқашан көрмегендей...

Мен баланың көзінің артында тозақты     бастан                                                                                                                                                                           бастан

қантөгіс өмір бойы жалғасады.

Мені жынды деп атаңыз, бірақ өмірде есімде қалмау үшін өлетін нәрселер бар,

Өткен шақ емес, бұл қысы мен қысқыдан гөрі, желтоқсан сияқты суық.

Өйткені мен бүгін түнде өлсем, кім жылар еді?

Бүгін түнде ешкім жыламайды.

Мен өмірмен билеп жатқанда, әлемге қарсымын.

Өмірге көз жүгіртсем, бұл мұңайған жүрек қап-қара болып кетеді, мен мүмкін емес

Мен мұны қалай алыстап, есімде жоқ.

Өйткені мен тыныс алған әрбір тыныс – бұл жарықтар арқылы өтіп жатқан өмір,

Маған көптеген естеліктер берілді, мен қайтарып берсем деймін.

Бірақ қайтару сіздің қателіктеріңізді дұрыс көрсетпеуге қарағанда көбірек.

Жүрегіңізді қағазға                    ж                                                ж  ж  ж         жаз     жүр                                                       жоқ  ән жоқ жоқ жоқ қос жонига жаза жаз»

Содан кейін күнәнің осы өмірін тұрақты қуып жету үшін қайтып оралыңыз.

Жарайды, мойындаймын, мен осындай тозақта тұруға   лайықпын.

Төсегімді жинадым, қазір нөсер жаңбырда ұйықтап жатырмын.

Күнәнің ақысы - өлім, ал өлім - азаптың қалыңдығы.

«Иса Мәсіх!» деп айқайлап, тыныс алуды жек көретінімнің себебі — ауырсыну.

Бірақ бұл өмір мені өмірді ешқашан көрмесем деп армандады.