The Man From Athabasca - Country Joe McDonald

Oh the wife she tried to tell me that 'twas nothing but the thrumming

of a woodpecker a-rapping on the hollow of a tree;

and she thought that i was fooling when i said it was the drumming

of the mustering of legions and 'twas calling unto me;

'twas calling me to pull my freight and hop across the sea.

And a-mending of my fish-nets sure i started up in wonder,

for i heard a savage roaring and 'twas coming from afar;

oh the wife she tried to tell me that 'twas only summer thunder,

and she laughed a bit sarcastic when i told her it was war:

'twas the chariots of battle where the mighty armies are.

Then down the lake came half-breed tom with russet sail a-flying

and the word he said was «war» again, so what was i to do?

oh the dogs they took to howling and the missis took to crying,

as i flung my silver foxes in the little birch canoe;

yes, the old girl stood a-bubbling till an island hid the view.

Says the factor, «mike, you’re crazy!

they have soldier men a-plenty.

you’re as grizzled as a badger and you’re sixty year or so.»

«but i haven’t missed a scrap,» says i, «since i was one and twenty.

and shall i miss the biggest?

you can bet your whiskers?

no!»

so i sold my furs and started … and that’s eighteen months ago.

For i joined the foreign legion and they put me for a starter

in the trenches of the argonne with the boche a step away;

and the partner on my right hand was an apache from montmartre;

and on my left there was a millionaire from pittsburgh, u.s.a.

(poor fellow! they collected him in bits the other day.)

Well i’m sprier than a chipmunk, save a touch of the lumbago,

and they calls me old methoosalah, and blagues me all the day.

i’m their exhibition sniper and they work me like a dago,

and laugh to see me plug a boche a half a mile away.

oh i hold the highest record in the regiment, they say.

And at night they gather round me, and i tell them of my roaming

in the country of the crepuscule beside the frozen sea,

where the musk-ox run unchallenged and the cariboo goes homing;

and they sit like little children, just as quiet as can be:

men of every clime and color, how they harken unto me!

And i tell them of the furland, of the tumpline and the paddle,

of secret rivers loitering, that no one will explore;

and i tell them of the ranges, of the pack-strap and the saddle,

and they fill their pipes in silence, and their eyes beseech for more;

while above the star-shells fizzle and the high explosives roar.

And i tell of lakes fish-haunted where the big bull moose are calling,

and forests still as sepulchers with never trail or track;

and valleys packed with purple gloom, and mountain peaks appalling,

and i tell them of my cabin on the shore at fond du lac;

and i find myself a-thinking: sure i wish that i was back.

So i brag of bear and beaver while the batteries are roaring,

and the fellows on the firing steps are blazing at the foe;

and i yarn a fur and feather when the marmites are a-soaring,

and they listen to my stories, seven poilus in a row,

seven lean and lousy poilus with their cigarettes aglow.

And i tell them when it’s over how i’ll hike for athabaska;

and those seven greasy poilus they are crazy to go too.

and i’ll give the wife the «pickle-tub» i promised, and i’ll ask her

the price of mink and marten, and the run of cariboo,

and i’ll get my traps in order, and i’ll start to work anew.

For i’ve had my fill of fighting, and i’ve seen a nation scattered,

and an army swung to slaughter, and a river red with gore,

and a city all a-smolder, and … as if it really mattered,

for the lake is yonder dreaming, and my cabin’s on the shore;

and the dogs are leaping madly, and the wife is singing gladly,

and i’ll rest in athabaska, and i’ll leave it nevermore,

and i’ll leave it nevermore.

Әй, әйелі, ол маған «дүрілдегеннен басқа ештеңе емес» деп айтуға тырысты

ағаштың шұңқырында тоқылдақтың рэп қағуы;

мен барабан соғу деп айтқанымда, ол мені алдады деп ойлады

легиондардың жиналып, мені шақырып жатқаны туралы;

Мені жүкімді алып, теңіз арқылы секіруге шақырды.

Және менің балықтарымды біріктіру, менің таңқаларлығыма сенімдімін,

өйткені мен алыстан келе жатқан жабайы дауысты естідім;

О, әйелі, ол маған жазғы күннің күркіреуі ғана екенін айтқысы келді.

мен оған соғыс екенін айтқанымда, ол мысқылмен күлді:

Күшті әскерлер тұрған жерде шайқас арбалары болды.

Содан кейін көлден төменге ұшатын желкені бар жарымжан Том келді

және оның айтқан сөзі тағы да «соғыс» болды, сонда мен не істеуім керек еді?

О, иттер жылады, ал сағыныш жылады,

Мен күміс түлкілерімді кішкене қайың қайықпен  лақтырғанымда;

иә, кәрі қыз аралды жасырғанша тік тұрып қалды.

Фактор: «Майк, сен жындысың!

оларда сарбаздар өте көп.

Сіз борсық немесе сіз алпыс жыл немесе одан да көпсің »

«Бірақ мен бірде-бір нәрсені жіберіп алған жоқпын, - дейді мен, - мен жиырма бір жастан бері.

мен ең үлкенін жіберіп алайын ба?

сіз мұртыңызға бәс тіге аласыз ба?

жоқ!»

Сондықтан мен өзімнің терімді саттым да, бастадым ... Ал он сегіз ай бұрын.

Өйткені мен шетелдік легионға қосылдым, олар мені бастапқыға                                              мені                қосылдым

бір қадам жерде боше бар аргонның окоптарында;

ал менің оң қолымдағы серіктес монтмартр апачи болды;

ал менің сол жағымда Питтсбургтен бір миллионер болды, АҚШ.

(Байғұс! Олар оны бір күні жинап алды.)

Мен бурундуктан да сергекпін.

олар мені ескі метусалах деп атайды және мені күні бойы ренжітеді.

мен олардың көрме снайперімін және олар мені даго сияқты жұмыс істейді,

және жарты миль қашықтықта боше розеткасын қосқанымды көріп күліңіз.

Мен полктағы ең жоғары рекордты ұстаймын, дейді олар.

Түнде олар менің айналама жиналады, мен оларға роумингім туралы айтамын

мұздатылған теңіз жағасындағы крепускул елінде,

онда мускус-бұқа кедергісіз жүгіріп, карибу үйіне барады;

және олар кішкентай балалар сияқты, барынша тыныш отырады:

Әр түрлі климат пен түрлі түсті адамдар, олар маған қалай ренжіді!

Мен оларға түкті жер, төбешік пен қалақ туралы айтамын,

Ешкім зерттелмейтін жасырын өзендер туралы;

және мен             диапазондарын       бау         және және    айтаймын,

және олар түтіктерін үнсіз                         көздері                |

жоғарыда жұлдыз снарядтары жарқырап, жоғары жарылғыш заттар гүрілдеген кезде.

Мен үлкен бұқа бұлан шақырып жатқан балыққа толы көлдер туралы айтамын,

және ормандар әлі күнге дейін ізі немесе ізі жоқ қабір ретінде;

және күлгін мұңды алқаптар, және қорқынышты тау шыңдары,

Мен оларға өзімнің кабинамның жағасында, ду Лак жағасында айтамын;

мен өзімді бір ойға қалдырамын: қайтып келгенімді қалаймын.

Сондықтан батареялар гүрілдегенде аю мен құндызды мақтанамын,

ал оқ ату сатысындағы жігіттер жауға лаулап тұр;

мен мармиттер қалықтаған кезде түк пен қауырсын иемін,

және олар                                   әңгімелерімді   тыңдайды 

темекілері жанып тұрған жеті арық және нашар поилус.

Мен біткен кезде мен оларға Атабаскаға қалай баратынымды айтамын;

Бұл жеті майлы ұшу, олар да кетеді.

мен әйеліме уәде еткен «маринадталған ваннаны» беремін, мен одан сұраймын

күзен мен сусардың бағасы, және карибу бағасы,

мен тұзақтарымды реттеп                                          жаңадан  жұмыс  бастаймын.

Мен шайқасқа тойдым, шашыраңқы халықты көрдім,

және әскер сойып                                    қызыл    

және қала түгелдей жанып тұр, және ... бұл шынымен де маңызды болғандай,

өйткені көл армандамайды, ал менің кабинам жағада;

ал иттер ессіз секіреді, ал әйелі қуана ән айтады,

Мен Атабаскада демаламын, мен оны кетіремін,

және мен оны ешқашан қалдырмаймын.