Над седой казахской степью - Чёрный Лукич

Над седой казахской степью в чёрной вышине

Проплывают белый спутник в золотом огне.

Это руки, я их вижу, это быстрый глаз,

А это лисий хвост, что всегда уйдёт от нас.

Днём загадки, ночью сказки, каравай в печи.

Стукни в бубен, выпей краски, только не молчи;

Утоли мои печали, я так долго шёл,

Я видел красный дым, я видел жёлтый порошок

Я запомню так не много, я запомню эту спину,

Ждут меня пути-дороги, значит я тебя покину.

Это птицы-небылицы улетят на юг,

Зверь степной устанет бегать и замкнётся круг.

Я возьму свои тетради, я сожму штурвал,

Я потеряю всё, что так долго собирал.

Я запомню так не много, я запомню эту спину,

Ждут меня пути-дороги, значит я тебя покину.

Қара биікте боз қазақ даласының үстінде

Ақ спутник алтын отта қалқып барады.

Бұл қолдар, мен оларды көремін, бұл жылдам көз,

Ал мынау түлкінің құйрығы бізді мәңгі қалдырады.

Күндіз жұмбақ, түнде ертегі, пештегі нан.

Домбыра соқ, бояу іш, тек үндеме;

Мұңымды тойдырдым, ұзақ жүрдім,

Қызыл түтін көрдім, сары ұнтақ көрдім

Мен онша көп есімде жоқ, мен мұны қайта еске аламын,

Жолдар мен жолдар күтіп тұр, сондықтан мен сені тастап кетемін.

Бұл ертегі құстары оңтүстікке ұшады,

Дала аңы жүгіруден шаршайды, шеңбер жабылады.

Мен дәптерімді аламын, рульді қысамын,

Мен көптен бері жинағанымның бәрін жоғалтамын.

Мен онша көп есімде жоқ, мен мұны қайта еске аламын,

Жолдар мен жолдар күтіп тұр, сондықтан мен сені тастап кетемін.