Те года - БумеR

Я не торопил судьбу,

Я жил у неё в плену.

Качнувшись, само пойдёт,

Но треснул тут хрупкий лёд.

И мне говорили все:

"Смотри, а то быть в беде",

Но молодость - это я!

А годы стрелой летят

Я не забуду те года,

Есть у судьбы жестокий приговор:

Когда над городом закат,

Он для меня милее чем восход.

Я не забуду те года,

Они как царство вечной тишины,

Как годы прожитые зря.

Как вкус свободы, той что лишены.

Не я слушал я никого,

И жил как в немом кино

И что же, какой итог?

Я так ничего не смог.

Не смог в облаках летать,

Не смог человеком стать

И нет никаких идей,

Как не было и друзей.

Я не забуду те года,

Есть у судьбы жестокий приговор:

Когда над городом закат,

Он для меня милее чем восход.

Я не забуду те года,

Они как царство вечной тишины,

Как годы прожитые зря.

Как вкус свободы, той что лишены.

Мен тағдырға асықпадым

Мен оның тұтқынында өмір сүрдім.

Тербеліп, өзі кетеді,

Бірақ бұл жерде сынғыш мұз жарылған.

Және бәрі маған айтты:

«Қара, сосын қиындыққа тап бол»

Бірақ жастық - мен!

Ал жылдар жебедей ұшады

Мен ол жылдарды ұмытпаймын

Тағдырдың қатал үкімі бар:

Қала үстінде күн батқанда

Ол маған таңнан да қымбат.

Мен ол жылдарды ұмытпаймын

Олар мәңгілік тыныштық патшалығына ұқсайды,

Босқа кеткен жылдар сияқты.

Азаттықтың дәмі ретінде, айырылған.

Мен ешкімді тыңдамадым

Және үнсіз фильмдегідей өмір сүрді

Ал нәтиже қандай?

Мен ештеңе істей алмадым.

Мен бұлттарда ұша алмадым

Мен адам бола алмадым

Және идеялар жоқ

Достар болмаған сияқты.

Мен ол жылдарды ұмытпаймын

Тағдырдың қатал үкімі бар:

Қала үстінде күн батқанда

Ол маған таңнан да қымбат.

Мен ол жылдарды ұмытпаймын

Олар мәңгілік тыныштық патшалығына ұқсайды,

Босқа кеткен жылдар сияқты.

Азаттықтың дәмі ретінде, айырылған.