Volume II Chapter I - Bosse-de-Nage

A man walks briskly down the street.

This singular man is distinguished by the anxiety he carries in his stomach.

Yet, his burden is as artificial as his coat.

His ears tremble with the cry of his living finger nails clipped by machines

and his legs quiver with nausea inspired by others.

He receives fresh torment from every person he passes.

The anxiety enters through his eyes and passes through his bowels.

His trouble however is never expelled like last night’s dinner.

There is no inspiration or escape.

His feelings cannot be pumped from him like semen from the belly of a whore.

«Maybe I’ll take a walk through the sewer,» he says.

Ер көшеде жылдам жүреді.

Бұл ерекше адам іштегі уайыммен ерекшеленеді.

Әйтсе де, оның жүгі де пальто сияқты жасанды.

Оның құлағы станоктармен қырылған тірі тырнақтарының айқайынан дірілдейді

оның аяқтары басқалардың шабыттандырған жүрек айнуынан дірілдейді.

Ол жанынан өткен әрбір адамнан жаңа азап алады.

Мазасыздық оның көзінен кіріп, ішектері арқылы өтеді.

Алайда оның қиындығы кешегі кешкі ас сияқты ешқашан жойылмайды.

Ешқандай шабыт немесе қашып құтылу мүмкін емес.

Оның сезімін жезөкшенің қарнынан шыққан шәует сияқты, одан айдау мүмкін емес.

«Мүмкін мен кәріз арқылы серуендейтін шығармын», - дейді ол.