Бубенцы - Борис Штоколов

Сердце будто проснулось пугливо,

Пережитого стало мне жаль;

Пусть же кони с распущенной гривой

С бубенцами умчат меня вдаль.

Слышу звон бубенцов издалёка —

Это тройки знакомый разбег,

А вокруг расстелился широко

Белым саваном искристый снег.

Пусть ямщик свою песню затянет,

Ветер будет ему подпевать;

Что прошло — никогда не настанет,

Так зачем же, зачем горевать!

Звон бубенчиков трепетно может

Воскресить позабытую тень,

Мою русскую душу встревожить

И стряхнуть мою русскую лень.

Слышу звон бубенцов издалёка —

Это тройки знакомый разбег,

А вокруг расстелился широко

Белым саваном искристый снег.

Жүрегі шошып оянғандай болды,

Мен өз басымнан өткен нәрсеге өкіндім;

Бос жалдары бар аттар болсын

Қоңыраулармен олар мені алысқа апарады.

Мен алыстан қоңыраулардың шырылдағанын естимін -

Бұл үш есе таныс жүгіру,

Және айналаға кең тарады

Ақ кебіндей жарқыраған қар.

Жаттықтырушы әнін айтсын

Жел онымен бірге ән салады;

Өткен нәрсе ешқашан келмейді,

Ендеше, неге мұңайсын!

Қоңыраулар дірілдей алады

Ұмытылған көлеңкені қайта тірілт

Менің орыс жанымды бұзыңыз

Ал менің орыс жалқаулығымды сілкіп таста.

Мен алыстан қоңыраулардың шырылдағанын естимін -

Бұл үш есе таныс жүгіру,

Және айналаға кең тарады

Ақ кебіндей жарқыраған қар.