Раніше - БЕЗОДНЯ

Відкриєш мою книгу, поглянь на ці малюнки…

В них віддзеркалюються тимчасові візерунки.

Впадеш у файні барви і віднайдеш свій колір.

Згадай їм наші ті роки, вони ж і твої.

А знаєш, не ховай свою старість!

Як казав мій знайомий: «все перейде в радість — шлях у небо…»

Як гадаєш, скільки ще нам чекати?

Скільки ці ніяки тіла будуть нас ігнорувати,

Лажати, свої мозолі наїдати?

Може ти мені підкажеш, мій кровний брате?

— А знаєш, раніше я тебе вже бачив,

Тебе руйнували, а ти усім пробачив.

— Так, повідав я пригод…

— А як же тебе звуть?

— Український народ.

Хей, ти заблукав!

Ти!

Хей!

Раніше зірки були вищими!

Вищими… Відійди від мене!

Коли мені сумно і сльози вже близько,

Коли опускаюся, падаю низько,

Коли вже немає ні сил, ні надії,

Так само як ти — я вмирати не вмію.

Як я казав раніше, я тебе вже бачив.

Тебе руйнували, а ти усім пробачив.

Так, ми закриєм всім нікчемам рот —

Це говорить мій народ!

Сіз менің кітабымды ашасыз, мына суреттерге қараңыз ...

Олар уақытша үлгілерді көрсетеді.

Сіз салқын түстерге түсіп, өз түсіңізді табасыз.

Біздің жылдарымызды есте сақтаңыз, олар да сіздікі.

Білесің бе, қартайғаныңды жасырма!

Менің досым айтқандай: «бәрі қуанышқа айналады - жұмаққа жол ...»

Тағы қанша күтуіміз керек деп ойлайсыз?

Бұл денелер бізді қаншалықты елемейді,

Өтірік, мозолей жеп жатырсың ба?

Маған айта аласыз ба, қандас бауырым?

- Білесің бе, мен сені бұрыннан көргенмін,

Сен жойылып, бәрін кешірдің.

- Иә, мен шытырман оқиғаларды айттым...

«Атың кім?»

- украин халқы.

Эй, сен адасып қалдың!

Сіз!

Эй!

Бұрын жұлдыздар жоғары болды!

Жоғарырақ... Менен кет!

Мен қайғырсам, көз жасым жақын болса,

Төмен түссем, құлаймын,

Күш пен үміт жоқ кезде,

Сен сияқты мен де өле алмаймын.

Бұрын айтқанымдай, мен сені бұрыннан көргенмін.

Сен жойылып, бәрін кешірдің.

Иә, біз аузымызды жабамыз -

Халқым осылай дейді!