Тишина за кулисами - Александр Шапиро

Тишина за кулисами, и софиты погашены,

В темной комнатке маленькой тускло тлеет свеча,

Отражаясь афишами, будто славой вчерашнею,

Свет поймает нечаянно силуэт скрипача,

В мутном зеркале времени, дни висят паутинкою,

Здесь как будто нечаянно ночь нашла свой приют,

Осень краски пастельные размывает дождинками,

Все как прежде отчаянный, лишь глаза выдают.

Эх ты жизнь — тревожный сон, под шелест нот,

Закружилась песней, птицей над Землей,

Пусть метель снегами душу занесет,

Лишь бы дрогнула струна души другой.

Грим смывается радугой, а под ним черно-белая

Акварель одиночества глаз усталых и рук,

Сам себе назагадывал, и что сказано — сделано,

Но покинуть так хочется заколдованный круг.

Эх ты жизнь — тревожный сон, под шелест нот,

Закружилась песней, птицей над Землей,

Пусть метель снегами душу занесет,

Лишь бы дрогнула струна души другой.

Сахна артындағы тыныштық және прожекторлар сөнеді,

Кішкентай қараңғы бөлмеде шам күңгірт жанады,

Постерлерден шағылысқан, кешегі күннің даңқы сияқты,

Жарық байқаусызда скрипкашының сұлбасын ұстайды,

Уақыттың лайлы айнасында күндер өрмек болып ілулі,

Міне, кездейсоқ түн өз баспанасын тапты,

Күз жаңбыр тамшыларымен пастелді бұлдыратады,

Бәрі бұрынғыдай шарасыз, тек көздер ғана шыдайды.

Әуеннің сыбдырында өмірдің мазасыз арманы,

Ол әнмен айналды, Жерді құс,

Боран жанды қар жаусын,

Өзге жанның жібі дірілдеп қалса.

Макияжды кемпірқосақ шайып тастайды, оның астында ақ-қара түсті

Шаршаған көздер мен қолдардың жалғыздық акварельі,

Мен іштей ойладым, және айтылған нәрсе орындалды,

Бірақ мен тұйық шеңберден кеткім келеді.

Әуеннің сыбдырында өмірдің мазасыз арманы,

Ол әнмен айналды, Жерді құс,

Боран жанды қар жаусын,

Өзге жанның жібі дірілдеп қалса.