Meine Phantasien Sind Wie Brennendes Laub...nicht Von Dauer... - Nargaroth

Weinend, `ne Zig’rette haltend stehe ich am Fenster.

Ich seh' den Schnee der

fällt

Waren da nicht g ́rade Blumen, labend sich am Morgentau?

Lachte nicht grad da

ein Kind?

Es hatte meinen Namen, und auch sein Vater war ihm fremd.

Liebe war es,

wenn er schlug

Da war die Mutter.

Lachend.

Gold ́ne Sonne in ihrem Haar.

Und doch schwieg sie

da…

Nackt und noch immer weinend die Stirn gepresst ans kalte Glas, starr' ich

weiter durch das Fenster dessen Scheiben tränennass

Der Schnee beginnt im Sturm zu treiben.

Fratzen jagen durch das Grau.

Sie kommen aus dem Kindergestern, als Gruß erschallt ihr Lachen rau

Der Sturm legt frei eine Kinderleiche, mein Weinen weicht der Raserei.

Nackt werfe ich mich durch das Fenster, das Glas legt meine Wunden frei

Ich wollte fremde Früchte kosten, lachen hör ́n mein eig ́nes Kind.

Das Abendrot der Liebe leben und wandeln wo die Sterne sind

Schweigend lehne ich am Fenster

Mein Haar wie Fetzen im Gesicht.

Der Sturm träg fort meine Phantasien,

denn mehr sind sie leider nicht

Жылап, темекі ұстап, терезенің алдында тұрмын.

Мен қарды көремін

құлайды

Таңертеңгілік шықта сергітетін гүлдер ғана емес пе еді?

Дәл сол кезде күлген жоқ

бала?

Оның менің атым болатын және оның әкесі де оған бейтаныс адам болатын.

махаббат болды

ол соққанда

Анасы болды.

Күлді.

Шашында алтын күн.

Сонда да ол ештеңе айтқан жоқ

Ана жерде…

Жалаңаш, әлі де жылап, маңдайымды салқын әйнекке басып, қадалып отырмын

әйнектері көз жасымен суланған терезе арқылы одан әрі

Боранда қар суыта бастайды.

Жүздер сұр түсте қуады.

Олар кешегі балалық шақтан келеді, күлкілері сәлемдесу болып сыңғырлайды

Боран бала мәйітін әшкерелейді, Жылауым ашуға жол береді.

Жалаңаш, мен өзімді терезеден лақтырамын, әйнек менің жарамды ашады

Өзгенің жемісінен дәм татып, өз баламның күлгенін естігім келді.

Махаббаттың батуы кезінде өмір сүріңіз және жұлдыздар орналасқан жерде жүріңіз

Мен үнсіз терезеге сүйенемін

Менің шашым бетімдегі шүберек сияқты.

Қиялымды дауыл алып кетеді,

өйткені, өкінішке орай, олар басқа ештеңе емес