Song of Beren and Lúthien - Tolkien Ensemble

The leaves were long

The grass was green

The hemlock-umbels tall and fair

And in the glade a light was seen

Of stars and shadow shimmering

Tinúviel was dancing there

To music of a pipe unseen

And light of stars was in her hair

And in her raiment glimmering

Near Beren came from mountains cold

And lusty wandered under leaves

And where the elven-river roamed

He walked alone and sorrowing

He peered between the hemlock-leaves

And saw in wonder flowers of gold

Upon her mantle and her sleeves

And her hair like shadow following

Enchantment healed his weary feet

That over hills were doomed to roam

And forward he hastened, strong and fleet

And grasped at moonbeams glistening

Through elven-woods and elven-hall

She lightly fled on dancing-feet

And left him lonely still to roam

In a silent forest, listening

He heard there, on the flying sand

Of feet as light as linden-leaves

Of music welling underground

And hidden hollows quivering

Now withered lay the hemlock-sheaves

And one by one with sighing sound

Whispering fell the beechen-leaves

In the wintry woodland withering

And sought her, ever wand’ring far

Where leaves of years were thickly strewn

A light of moon and ray of star

In frosty heavens shivering

Her mantle glittered in the moon

As on a hilltop high, afar

She danced, and at her feet were strewn

A mist of silver quivering

When Winter passed she came again

Her song released the sudden Spring

Like rising lark and falling rain

And melting water bubbling

He saw the elven-flowers spring

About her feet, and, healed again

He longed by her to dance and sing

Upon the grass, un-troubling

Again she fled, but swift he came

«Tinúviel, Tinúviel!»

He called her by her Elvish name

And there she halted, listening

One moment stood she under spell

His voice laid on her, Beren came

And doom fell on Tinúviel

That in his arms lay glistening

As Beren looked into her eyes

Within the shadows of her hair

The trembling starlight of the skies

He saw there mirrored, shimmering

Tinúviel the elven-fair

And mortal maiden elven-wise

About him cast her shadow’y hair

And arms like sliver, glimmering

Long was the way that fate them bore

O’er stormy mountains, cold and grey

Through halls barren, and darkling-door

And woods of night shades, morrow-less

The Sund’ring Seas between them lay

And yet, again, the met once more

And long ago they passed away

In the forest singing, sorrow-less

Жапырақтары ұзын болды

Шөп жасыл болды

Шатырлар биік және ақшыл

Жарықтан жарық көрінді

Жарқыраған жұлдыздар мен көлеңкелер

Тинувиэль сол жерде билеп жүрді

Көрінбейтін құбырдың музыкасына 

Оның шашында жұлдыздардың жарығы болды

Ал оның киімінде жарқырап тұр

Беренге жақын таудан салқын келген

Ал люсти жапырақтардың астында қыдырды

Ал эльф өзені қай жерде жүрді

Ол жалғыз жүріп, қайғырып жүрді

Ол қанат жапырақтарының арасына қарады

Және таңғажайып алтын гүлдерді көрді

Оның мантиясында және оның жеңінде

Оның шашы көлеңке сияқты

Сиқыр оның шаршаған аяғын емдеді

Бұл төбелердің үстінде жүру                   Бұл

Ал алға қарай асығыс, күшті және ұшқыр

Жарқыраған ай сәулелерінен ұсталды

Эльвен-орман және эльвен-холл арқылы

Ол билеп тұрған аяқпен жеңіл қашып кетті

Оны жалғыз қалдырды

Тыныш орманда, тыңдау

Ол сол жерде ұшып                                                          |

Линден жапырақтарындай жеңіл

Жер астындағы музыка

Ал жасырын ойпаңдар дірілдейді

Енді құрғап қалған баулар

Және бірінен соң бірі күрсінген дыбыспен

Сыбырлап бук жапырақтары құлады

Қыста орман алқаптары қурап қалады

Және оны іздеді, әрқашан алысқа барады

Жылдардың жапырақтары қалың шашылған жерде

Айдың нұры мен жұлдыздың сәулесі

Аязды аспанда қалтырап

Оның мантиясы айда жарқырап тұрды

Биік төбедегідей, алыста

Ол билеп, аяғының астында шашылып қалды

                                                              |

Қыс өткенде ол қайтадан келді

Оның әні кенеттен шыққан көктемді шығарды

Көтеріп бара жатқан жаңбыр мен жауған жаңбыр сияқты

Және еріген судың көпіршігі

Ол эльван гүлдерінің көктемін көрді

Оның аяғы туралы, және, қайтадан сауығып

Ол оның билеп, ән айтуын аңсады

Шөптің үстінде, алаңдатпай

Ол қайтадан қашып кетті, бірақ ол тез келді

«Тинувиль, Тинувиэль!»

Ол оны Эльвиялық атымен атады

Сол жерде ол тыңдап тоқтады

Бір сәт ол сиқырдың астында қалды

Оның дауысы естілді, Берен келді

Тинювиелге ақырет келді

Оның құшағында жылтырап жатқан

Берен оның көзіне қараған кезде

Шашының көлеңкесінде

Аспанның дірілдеген жұлдыз жарығы

Ол жерде шағылысып, жарқырап тұрғанын көрді

Эльф жәрмеңкесі Тинувиэль

Ал өлі қыз эльвандық

Ол туралы оның көлеңкелі шашын тастады

Ал қолдары жіптей, жарқыраған

Олардың тағдыры ұзақ болды

Дауылды таулар, суық және сұр

Тақыр залдар, қараңғы есіктер арқылы

Түнгі көлеңкелі ормандар, ертең-ақ

Олардың арасында Sund'ring теңіздері жатыр

Және тағы да, тағы да кездесті

Ал олар баяғыда дүниеден өтті

Орманда ән айтады, қайғы-мұңсыз