"Die Frist ist um" - Staatskapelle Berlin, Otmar Suitner, Theo Adam

Holländer

Die Frist ist um

Und abermals verstrichen sind sieben Jahr'

Voll Überdruß wirft mich das Meer ans Land.

.

Ha, Stolzer Ozean!

In kurzer Frist sollst du mich wieder tragen!

Dein Trotz ist beugsam

Doch ewig meine Qual!

Das Heil, das auf dem Land ich suche

Nie werd' ich es finden!

Euch, des Weltmeers Fluten;

bleib' ich getreu

Bis eure letzte Welle sich bricht

Und euer letztes Naß versiegt!

Wie oft in Meeres tiefsten Schund

Stürzt' ich voll Sehnsucht mich hinab:

Doch ach!

den Tod, ich fand ihn nicht!

Da, wo der Schiffe furchtbar' Grab

Trieb mein Schiff ich zum Klippengrund;

Doch ach!

mein Grab, es schloß sich nicht

Verhöhnend droht' ich dem Piraten

In wildem Kampfe erhofft ich Tod

«Hier,» rief ich, «zeige deine Taten

Von Schätzen voll sind Schiff und Boot!»

Doch ach!

des Meer’s barbar’scher Sohn

Schlägt bang das Kreuz und flïgt davon

Wie oft in Meeres tiefsten Schlund

Stürzt' ich voll Sehnsucht mich hinab

Da, wo der Schiffe fürchtbar Grab

Trieb mein Schiff ich im Klippengrund:

Nirgends ein Grab!

Niemals der Tod!

Dies der Verdammis Schreckgebot

Dich frage ich, gepreisner Engel Gottes

Der meines Heils Bedingung mir gewann;

War ich Unsel’ger Spielwerk deines Spottes

Als die Erlösung du mir zeigtest an?

Vergeb’ne Hoffnung!

Furchtbar eitler Wahn!

Un ew’ge Treu' auf Erden — ist’s getan!

Nur eine Hoffnung soll mir bleiben

Nur eine unerschuettert steh’n:

So lang' der Erde Keim' auch treiben

So muß sie doch zugrunde gehn!

Tag des Gerichtes!

Jüngster Tag!

Wann brichst du an in meine Nacht?

Wann dröhnt er, der Vernichtungschlag

Mit dem die Welt zusammenkracht?

Wann alle Toten auferstehn

Dann werde ich in Nichts vergehn

Ihr Welten, endet euren Lauf!

Ew’ge Vernichtung, nimm mich auf!

MANNSCHAFT des Holländers

(aus dem schiffsraum)

Ew’ge Vernichtung, nimm uns auf!

(Daland erscheint auf dem Verdeck seines Schiffes und erblickt das Schiff des

Holländers)

голланд

Мерзімі аяқталды

Міне, тағы да жеті жыл өтті

Теңіз мені жиренішпен жағаға лақтырады.

.

Ха, мақтаныш Мұхит!

Аз уақыттан кейін мені қайтадан алып кетесің!

Сіздің қарсылығыңыз икемді

Бірақ мәңгілік менің азабым!

Мен жер бетінде іздейтін құтқару

Мен оны ешқашан таба алмаймын!

Сен, әлемдік теңіздің тасқындары;

Мен шын боламын

Сіздің соңғы толқыныңыз үзілгенше

Ал сіздің соңғы суыңыз құрғайды!

Теңіздің ең терең ластығында қаншалықты жиі

Мен өзімді сағыныштан лақтырып жібердім:

Бірақ өкінішті!

өлім, мен оны таппадым!

Онда, кемелер қорқынышты қабір

Мен кемемді жартастың түбіне дейін айдадым;

Бірақ өкінішті!

Менің қабірім, ол жабылмады

Мен қарақшыны мазақ етіп қорқыттым

Жабайы шайқаста мен өлімге үміттенемін

«Міне, - деп айқайладым, - істеріңді көрсетіңдер

Кеме мен қайық қазынаға толы!»

Бірақ өкінішті!

теңіздің жабайы ұлы

Мазасыздық айқасып, ұшып кетеді

Теңіздің ең терең тұңғиығында қаншалықты жиі

Сағыныштан өзімді жерге тастадым

Онда, кемелер қорқынышты қабір

Мен кемемді жартастың түбіне айдадым:

Еш жерде қабір жоқ!

Ешқашан өлім!

Бұл террордың қарғысы

Мен сенен сұраймын, Алланың періштесі

кім мені құтқару шартын жеңіп алды;

Мен сенің мазағыңның бейшара ойыншығы болдым ба

Сіз маған қашан құтқарылдыңыз?

Үмітті кешір!

Өте бекер алдау!

Жер бетіндегі мәңгілік адалдық - орындалды!

Бір ғана үмітім қалды

Бір ғана сілкінбей тұрып:

Жердің микробтары көктеп шыққанша

Сондықтан ол өлуі керек!

Сот күні!

Сот күні!

Сен менің түніме қашан кіресің?

Қашан гүрілдейді, жойылу соққысы

Дүние немен қирады?

Барлық өлгендер қайта тірілгенде

Сонда мен жоқ болып өлемін

Ей, әлемдер, курстарыңызды аяқтаңыз!

Мәңгілік жойылу, мені көтер!

Голландиялықтардың КОМАНДАСЫ

(кеме трюмінен)

Мәңгілік жойылу, бізді алыңыз!

(Даланд өз кемесінің палубасында пайда болып, кемені көреді

Голландиялықтар)