Soliloquy Of The Stigmatised Shepherd - The Ruins Of Beverast

How long have I been wandering uphill?

My lord, did you paint these meadows?

They are colourless

Roar, agonizing distant noise

Look at me

I kneel down before thee

Bow my head

Cover my ears

Weep

This soil did never alter in two thousand years

I wonder if it is you who hunts them

Or are they following me?

This is a burden I was never taught to heave

To you I implore, oh father!

Take this noise away from me!

Save me!

Father, make me the seed for a silent meadow

Limp as a doomed horse I resume my way

In tears, on chafed limbs

There is no herb to be laid

Upon the stigmata of immortality’s burden

Father, make me the seed for a silent meadow

Мен қашаннан бері тауды кезіп жүрмін?

Мырзам, сіз бұл шалғындарды боядыңыз ба?

Олар түссіз

Гүрілдеген, азапты алыстағы шу

Маған қара

Мен сенің алдыңда тізе бүгемін

Басымды  иіңіз

Құлағымды жабыңыз

Жылау

Бұл топырақ екі мың жыл ішінде ешқашан өзгерген жоқ

Мен оларды аңсаған ба деп ойлаймын

Әлде олар мені аңдып жүр ме?

Бұл мені ешқашан көтермеді

Сізге өтінемін, әке!

Менен бұл шуды алып таста!

Мені құтқар!

Әке, мені тынық шалғынға тұқым ет

Қайғылы жылқыдай ақсадым мен жолымды жалғастырамын

Көз жасында, қажалған аяқтарда

Ешқандай шөп жоқ

Өлместік ауыртпалығының стигматасында

Әке, мені тынық шалғынға тұқым ет