Не велено - Сруб

Именем пламени, пламенем имени

Вынеси дикость их, ложь опали

Сгинем ли, вымрем ли, зная ли истину

В мертвом наследии черной земли

На теле ожог от снов

Кони бледные несли

Звоны медные весны

Пели сотни ртов без слов

Белу на пороге соль

Рассыпали, не спаслись

Осыпали головы

Лепестками злых цветов

Дай мне слово стать рекой

Смыть все горе за тоской

Дай мне слово стать рекой

Черной, яростной и злой

Не велено знать, кто мы

Не велено врать впотьмах

Двери в полночь затворены

Имя спит на сухих губах

Не велено знать нужды

Не велено жить зазря

Мысли снова дождутся тьмы

Мысли снова возьмет заря

Жалынның атымен, атының жалынымен

Олардың жабайылығына шыда, өтірік құлады

Ақиқатты біліп, өлеміз бе, өлеміз бе

Қара жердің өлі мұрасында

Денеде арманнан күйік

Бозғылт аттар тасыды

Қоңыраулы мыс серіппелер

Сөзсіз жүздеген ауызды жырлады

Бела тұз табалдырығында

Шашылған, сақталмаған

Жуылған бастар

Жаман гүл жапырақтары

Өзен боламын деп маған сөз бер

Сағыныштан кейін барлық қайғыны жуыңыз

Өзен боламын деп маған сөз бер

Қара, ашулы және зұлым

Біздің кім екенімізді білмеймін

Қараңғыда жатуға бұйырмаған

Түн ортасында есіктер жабылады

Аты құрғақ еріндерде ұйықтайды

Қажеттіліктерді білу бұйырмаған

Бекер өмір сүру бұйырмаған

Ойлар тағы да қараңғылықты күтеді

Ойлар тағы да таңды алады