Рассветы - Среда Обитания

Море со мной делило эту долгую разлуку

Я рисовал, стирая собственную руку,

А утром поезд уносил меня под землю

В которой жизнь рождалась и тянулись стены

Росли и распускались юными цветами

С любовью долгими ночами играли,

А поезд нёс меня тоннелями ночными

И я кричал не помню чьё имя

Солнце манило острыми и тёплыми лучами

Я так мечтал об этом долгими ночами

Встречали добрыми и юными глазами

Нас

Рассветы, рассветы, рассветы

Где ты, где ты кусочек упоительного счастья

И вот уже смятение, ненастье,

А утром поезд уносил меня под землю

В которой жизнь рождалась и тянулись стены

Рассветы, рассветы

Где ты, где ты

Рассветы, рассветы

Где ты, где ты

Рассветы, рассветы

Где ты, где ты

Рассветы, рассветы

Где ты, где ты

Где ты, где ты

Теңіз бұл ұзақ ажырасуды менімен бөлісті

Мен сурет салдым, өз қолымды өшірдім,

Ал таңертең пойыз мені жер астына алып кетті

Қандай өмір туып, қабырғалары созылды

Жас гүлдер өсіп, гүлдеді

Олар ұзақ түндер бойы махаббатпен ойнады,

Ал пойыз мені түнде туннельдер арқылы алып жүрді

Мен кімнің аты есімде жоқ деп айқайладым

Күн өткір және жылы сәулелермен шақырды

Мен бұл туралы ұзақ түндер армандадым

Мейірімді, жас көзбен қарсы алды

Біз

Арайлап атқан таң, атқан таң

Қайдасың, қайдасың, Бақыттың бір кесегі

Ал қазір шатасушылық, қолайсыз ауа-райы,

Ал таңертең пойыз мені жер астына алып кетті

Қандай өмір туып, қабырғалары созылды

Таң, таң

Қайдасың, қайдасың

Таң, таң

Қайдасың, қайдасың

Таң, таң

Қайдасың, қайдасың

Таң, таң

Қайдасың, қайдасың

Қайдасың, қайдасың