Mirror Of Sorrow - Solitude Aeturnus

In a blackened blur of crowding clouds

I dropped my sorrow among the leaves

I took my place as wise men do

As the storm prepared its release

Through raging winds and weeping skies

I sat in the loneliness of solitude

I washed my eyes in growing streams

Earth’s resistance

True magnitude

As black sky faded to blue

And again the Earth felt the sunrise

A silver mirror stood before me

Bequeath of the silent rainbow

A beautiful mirror of radiant splendor

As ominous as the autumn moon

It brought upon me endless wonder

Yet spoke of some unknown doom

And the reflection punished me

No words could ever tell…

In the end of the world

I could only see myself

Толып жатқан бұлттардың қараланған бұлдырында

Мен мұңымды жапырақтардың арасына  тастадым

Мен өз орнымды дана адамдар ретінде қабылдадым

Дауыл өзінің шығуына                      |

Қатты желдер мен жылап тұрған аспан арқылы

Мен жалғыздықтың жалғыздығына   отырдым

Мен көз                                                                                                     |

Жердің қарсылығы

Шынайы шама

Қара аспан көгерген сайын

Жер тағы да күннің шығуын сезінді

Менің алдымда күміс айна тұрды

Тыныш кемпірқосақтың өсиеті

Жарқыраған кереметтің әдемі айнасы

Күзгі айдай қорқынышты

Бұл маған шексіз таңғаларлық әкелді

Әлдебір белгісіз азап туралы айтты

Ал рефлексия мені жазалады

Ешқашан сөзбен айтып жеткізу мүмкін емес...

Дүниенің соңында

Мен өзімді ғана көре алдым