Transience - Shylmagoghnar

Visions envelop us warm and dear

Afflictions nurtured, unfathomable depths

Its art form leaves us sullied, smitten

Born from our mortality

Brushes stroke sanity never so gentle

Lost;

deranged in a crippled mind

Scratching the surface — nuance denied

Devoid of spectrum — here we are blind

Worlds bare and stricken (beckon me)

Fears beyond counting (lost within)

Trapped in the core of our sanctum

Tell me, where is the purpose?

Lost in the half-lives once spent

On fading memories and times that never were

By nature this hellhole will persist

Fed far too long — now festers within

This part of me that is not me

Yet without which I’d cease to be

Nightmares consume, futures unfold

How could we rest with such stories untold?

We may be mere human;

from what we have seen

Beyond this vessel there are worlds between

Behold, as I watch from the shadows

A stranger looks back from far away realms

An altogether different hue

Surrounded by maelstroms of wistful tunes

I am locked in an aura of dissonant chords

Hear them die on the searing winds

Caressing hands they sculpt a resonating void

Familiar whispers and mocking throats

Mimicking the unsung vowels flowing from the heart

A counterweight here made flesh

Where time fleets and seeps in a purgatory of meaning and structure

Forever lost within and without, through the nothing and nowhere

Harnessing the madness I swore would be the end of me

Turned ashes into glory to last beyond my time

Striving for perfection I turned the very stars

Still it’s not enough — forever unfulfilled

Trudging through the path, step by torturous step

Insight waits for me;

emptiness made real

No sight, no senses, no feelings, no more

Climax closes in

Buried underneath — all that should have been

The guilt of non-creation

Grueling is the search for the master’s piece

Ever so slightly out of reach

Mournful statues wail;

empty sockets judge

«Father, why have you denied us eyes?»

The past is but a fading shroud

Now let go and stride with sure step through these halls

Visions struck me blind — I have no need for eyes

Here I am the one who dreams the way

Enigma at the end of all

A sapphire cruel, so radiant and vast

As I reach out to touch it crumbles, as do I

I am reborn and closer to my transience

Көріністер бізді жылы және қымбат

Қайғы-қасірет өсірді, түсінбес тереңдіктер

Оның өнер түрі бізді ренжітеді

Біздің өлімнен туған

Қылқалам ақыл-ойды сипады

Жоғалған;

Бетті тырнау — нюанс жоққа шығарылды

Спектрден шыққан жоқ - міне, біз соқырпыз

Әлемдер жалаңаш және зардап шекті (мені шақырады)

Есептен тыс қорқыныш (ішінде жоғалған)

Біздің ғибадатхананың өзегінде қамалған

Айтыңызшы, мақсат қайда?

Бір рет өткізілген жартылай ыдырау кезеңдерінде жоғалған

Өшіп бара жатқан естеліктер мен ешқашан болмаған уақыттар туралы

Табиғаты бойынша бұл тозақ тесігі сақталады

Тым ұзақ тамақтанды — енді іші іріңді

Бұл менің емес, бұл мен емес

Онсыз мен болмаймын

Қорқыныштар жейді, болашақтар ашылады

Біз айтылмаған осындай оқиғалармен қалай демаламыз?

Біз жай адам болуымыз мүмкін;

көргенімізден

Бұл ыдыстың арғы жағында дүниелер бар

Міне, мен көлеңкелерден көріп отырмын

Бейтаныс адам алыс аймақтардан артына қарайды

 Мүлдем басқа реңк

Жан-жағын мұңды әуендер оршаған

Мен диссонанс аккордтардың аурасында бұлыпталғанмын

Олардың қатты желде өлгенін тыңдаңыз

Қолдарын сипап, олар резонанс тудыратын бос жерді мүсіндейді

Таныс сыбырлар мен мысқылдаған алқым

Жүректен ағып жатқан дауыссыз дыбыстарға еліктеу

Бұл жерде қарсы салмақ ет жасады

Уақыт парктері және мағынасы мен құрылымы

Ішінде де, сыртында да, ешнәрсе арқылы және еш жерде мәңгілікке жоғалды

Мен ант еткен ессіздікті пайдалану менің соңым болады

Күлді даңққа айналдырдым

Кемелділікке ұмтылып, мен жұлдыздарды айналдырдым

Бұл әлі де жеткіліксіз — мәңгі орындалмайды

Жолдан қиналмай қадам басып

Түсінік мені күтеді;

бостық шындыққа айналды

Көру, сезім, сезім, басқа жоқ

Климакс жақындады

Астына жерленген — бәрі болуы керек еді

Жаратылыспау кінәсі

Қиындық  шебердің туындысын іздеу

Аздап қолжетімсіз болды

Мұңлы мүсіндер жылайды;

бос розеткалар судьясы

«Әке, неге біздің көзімізді көрмедің?»

Өткен - бұл жыртқыш

Енді осы залдар арқылы сенімді қадамдармен жүріңіз

Іздер мені соқырға ұрды - менде көздің қажеті жоқ

Міне, мен жолды армандайтын адаммын

Түбінде жұмбақ

Жақұт қатыгез, соншалықты нұрлы және кең

Қолымды қолымды қолымды  қол                                                Мен  бұйырғандай  ыдырайды

Мен қайта туылып, менің байлығыма жақынмын