This Shadow of the Heart - Shylmagoghnar

Life is a canvas laid bare for all to see

Man is a mirror imprinted with lock and key

Dichotomous gates lead to dormant ways

Where every path was split in half

We wander 'til we fade

Time confounds and mystifies

Awareness cuts like a blade

The duplicitous curse of the gifts we share

Soon lost on wasted days

Let senses draw blood — drown in their flood

A maelstrom of sweat and cold regret

Life’s paint seeps from our veins

Through the portals that we left

Our shades will follow through

Embrace the struggle

Learn to grow with your pain

Hope lies in the solace of a dying dream

Beasts trapped in a corner fight fiercest of all

Does the light not shine the brightest in the depth of night?

Once our souls moved softly

And tiptoed through the world

The Atlas weight a gentle ache

But this could not be us

A slave to wretch nature

A rag doll to our hearts

To relish burden like a fool while shadows tear at our mind

We have shaped our sorrow and became the forge

Infernos that consumed us once have wrought a tempered flame

But bitterness does suffocate and stone breaks all the same

Our sculptor’s soul, though marble-made

Eclipsed by the shadow of the heart

Beasts trapped in a corner fight the fiercest of all

Does the light not shine the brightest in the depth of night?

Өмір - бұл барлық кенеп, барлығы көруге арналған

Адам – құлып пен кілтпен басылған айна

Дихотомиялық қақпалар жатыр жолдарға                                          

Әр жол екіге бөлінген жерде

Біз өшіп қалғанша жүреміз

Уақыт шатастырып, жұмбақ етеді

Сауаттылық жүз сияқты кесіледі

Біз бөлісетін сыйлықтардың екі жақты қарғысы

Көп ұзамай босқа күндер жоғалтты

Сезімдер қанға түсіп, су тасқынына батып кетсін

Төккен тер мен салқын өкініш

Тамырымыздан өмір бояуы ағады

Біз қалдырған порталдар арқылы

Біздің реңктеріміз жалғасады

Күресті қабыл алыңыз

Ауырғаныңызбен өсуді үйреніңіз

Үміт өлетін арманның жұбанышында

Бұрышта қамалған аңдар барлық ең қатал төбелеседі

Жарық түннің тереңдігінде жарқырамайды ма?

Бір кезде жанымыз ақырын қозғалды

Аяқ ұшымен әлемді аралады

Атлас жеңіл ауыртады

Бірақ бұл біз болуы мүмкін емес

Бейшара табиғаттың құлы

Біздің жүрегімізге   шүберек қуыршақ 

Көлеңкелер санамызды жыртып алғанда, ақымақ сияқты ауыртпалықтан ләззат алу

Біз қайғымызды қалыптастырып, ұста болдық

Бір кездері бізді жалмап кеткен тозақ өшіп қалған жалынды шығарды

Бірақ ащы тұншығады, тас сындырады

Мрамордан жасалған болса да мүсіншіміздің жаны

Жүректің көлеңкесінде тұтылады

Бұрышқа түскен аңдар бәрінен де күреседі

Жарық түннің тереңдігінде жарқырамайды ма?