Journey Through the Fog - Shylmagoghnar

Gone is the flame

Smoldering the ashes

A flickering fades into my eyes

Pursued by the howling of life

The shadows cast by fading pyre

At the hour of twilight stand guard

For creatures lurk in deepest dark

Waiting for the light to grow sparse

Their hopelessness, the endless mist

As long as I breathe they are mine

So I beg of the wind for a whisper to my fallen kin

But their shadows on the trees are nothing but a fantasy

So distant the calling of forgotten dreams

How they yearn and beg for release

I stand idle as they all are crushed by the turning of destiny’s wheel

A nomad of the wasteland journeys through the fog

Where my feet have trodden, deepest are the bogs

Where the wind is howling its song I wade through the snow

A journey of the heart, no path can take me where I go

I am a withered wanderer, wayward are my goals

Lost in ancient forests, crystallised by souls

Was my burden once an honour, it’s reduced to plight

In this fortress of the mind I have been haunting all my life

Beyond the great golden divide

A cadence frail so warmly strikes

For whom it fades the soul divides

Forever gone to where the daylight died

Fixed on the horizon ever is my gaze

Bitterly I stride on, blinded by the haze

Is it dawn or will the dusk fall, I’ll never know

For the darkness that surrounds me is reminiscent of my own

The mist envelops ruins, (their) purpose lost in time

Statues in seclusion, empty are their eyes

How I long to find a reason this world to endure

But all I see are corpses of those who were lost —

Before…

The cadence frail now slowly fades

A formless pale steps from the shade

And whispers to my mind:

«The time has come to leave your shape behind»

Oh flame of life, mother regret

Have mercy on this fallen wretch

Grant me the strength to travel on

And reach the hall to where the raven guides

My body’s too cold to move on, in one final act of defiance

My feet stand steadfast in the snow but the frostbite takes its final toll

I heave my hands towards the sky and sound my final forlorn cry

I plead and beg the sky for mercy

As my heart is freezing slowly, I embrace the storm

And as I die I see the veil lifted by the sun

Жалын сөнді

Күлді жағу

Көзіме жыпылықтайды

Тіршіліктің айлауы қудалады

Көлеңкелер  өшіп бара жатқан оттан

Ымырт түскенде күзет тұрыңыз

Өйткені жаратылыстар ең терең қараңғыда жасырынған

Жарықтың сиреуін күту

Олардың үмітсіздігі, шексіз тұман

Мен дем алғанша, олар менікі

Сондықтан мен желден қаза тапқан туыстарыма сыбыр айтуын өтінемін

Бірақ олардың ағаштардағы көлеңкелері қиялдан басқа ештеңе емес

Ұмытылған армандардың қоңырауы соншалықты алыс

Олар бостандыққа шығуды қалай аңсайды

Тағдырдың дөңгелегі бұрылыста олардың бәрі жаншылып, мен бос отырмын

Шөл даланың көшпелі тұманды аралап барады

Менің аяғым басқан жерде, ең терең батпақ

Жел ән салған жерде мен қарды аралаймын

Жүректің саяхаты, мен баратын жерім мені ешбір жол жете алмайды

Мен жасаған қаңғыбаспын, менің мақсаттарым — адасқан

Ежелгі ормандарда адасып, жандардың кристалданған

Бір кездері менің ауыртпалығым мақтан болды, ол                             

Осы ақыл қамалында мен өмір бойы аңдыдым

Үлкен алтын бөліністен тыс

Каденцияның әлсіздігі соншалықты жылы әсер етеді

Кімге болса, жан бөлінеді

Мәңгілік күн сәулесі өлген жерге кетті

Көкжиекте мәңгі қазылған көзқарасым

Мен тұман соқыр болып, ащы қадам басып келемін

Таң батады ма, әлде ымырт батады ма, мен ешқашан білмеймін

Өйткені мені қоршап тұрған қараңғылық мені еске түсіреді

Тұман қирандыларды орап алады, (олардың) мақсаты уақытында жоғалады

Оңаша мүсіндер, олардың көздері бос

Мен бұл әлемге төзе алатын себеп табуды қалаймын

Бірақ мен көретінім — жоғалғандардың мәйіттері —

Бұрын…

Каденцияның әлсіздігі енді баяу жоғалады

Көлеңкеден  пішінсіз бозғылт

Ал менің ойыма сыбырлайды:

«Сіздің пішініңізді қалдыратын уақыт келді»

О, өмір жалыны, ана өкінішті

Бұл құлаған бейшараға рақым етіңіз

Маған саяхаттауға күш  бер

Қарға басқаратын залға жетіңіз

Менің денем тым салқын, әрі қарай жүру мүмкін емес

Менің аяғым қарда нық тұр, бірақ аяз соңғы зардап шегеді

Мен аспанға қолымды бастаймын және менің финалымды ойладым

Мен аспаннан кешірім сұраймын

Жүрегім баяу мұздап бара жатқанда, мен дауылды құшақтаймын

Ал мен            күн  көтерген  перде   көремін