Hafið - Samaris, Muted

Þú, haf!

sem ber tímans og harmanna farg,

þú hugraun mér vekur,

í hjarta mér innst, þá þú brýzt um við bjarg,

það bergmála tekur.

Þinn niður er hryggur, þinn hljómur er sár,

Þú hrellir svo muna.

Og dimmur var ægir og dökk undir él

var dynhamra-borgin,

og þá datt á náttmyrkrið þögult sem hel

og þungt eins og sorgin.

Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall

og sá út í drungann,

þar brimaldan stríða við ströndina svall

og stundi svo þungan.

Og dimmur var ægir og dökk undir él

var dynhamra-borgin,

og þá datt á náttmyrkrið þögult sem hel

og þungt eins og sorgin.

Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall

og sá út í drungann,

þar brimaldan stríða við ströndina svall

og stundi svo þungan.

Сен, мұхит!

уақыт пен мұңның жүгін арқалаған,

сен мені ойландырасың,

жүрегімде іштей, тасты жарғанда,

бұл жаңғырық.

Көңілің мұңды, Даусың ауыр,

Сіз селт етесіз, сондықтан есіңізде болсын.

Ал өзеннің асты қараңғы, мұңды болды

Динхамра қаласы болды,

сосын түнгі қараңғылық тозақтай үнсіз қалды

және қайғы сияқты ауыр.

Теңіз жағасында мен теңіздегі жартастың шетінде отырдым

және қараңғылыққа қарады,

серфинг жағалауды мазақтайтын жерде

және қатты жылады.

Ал өзеннің асты қараңғы, мұңды болды

Динхамра қаласы болды,

сосын түнгі қараңғылық тозақтай үнсіз қалды

және қайғы сияқты ауыр.

Теңіз жағасында мен теңіздегі жартастың шетінде отырдым

және қараңғылыққа қарады,

серфинг жағалауды мазақтайтын жерде

және қатты жылады.