Longing For Ether - Saccharine Trust

finally I am so high I can no longer see the Earth below

above, the sky is neither black or blue, there are no stars.

but I am high enough.

I can hear them, the voices clearly, as clear as a bell

of fire, as clear as a window in the sun.

I hear them.

they are saying, «beware.

stay on the ground or you will become lost, as we are.

lost…»

(kicked in the window, threw the door behind me, and ran. still, it was no good.

the air kept following me, mercilessly.

I tried turning corners, faster than slower, until I almost run into myself.

I knew there was no hope.

my lungs filled my head, dying and eager for silence, the perfect breathe.

the air knew I could not resist.

flesh is weak, but is weakness always bad?

weakness serves to glorify,

to ennoble, to sanctify.)

(gary) she always told me to stay away from the pit.

she would tell me that if

I wanted to keep my life from being any single color I had best be strong,

and when she died I began to dig for her as well.

the deeper I dug the stronger I got.

(my addiction shining like quicksilver

along the ropes inside my arms.) I had dug so deep that all the world was a

velvet black.

(turning even less than black.) then I unearthed the Goddess.

I took the

Goddess home and though she treated me badly my addiction turned from strength

to love.

she disappeared as I held her, the air as clear as quartz and rhythm.

it was then that I noticed my thin charred arms, fading.

now I go back to the

hole, feeding the earth, the grave song and cinder, I go to speak with my child,

like dust on a moth’s wing.

(my flesh white pink fumbles that I am flesh. flesh is weak, flesh is weak,

flesh is weak as air pushes into consume and elevate.

what I need is new eyes, new eyes to battle the conceit that death may be

salvation, new eyes and a vacuum.

knowing what I want, knowing I need, the perfect air follows, carving a hunger,

I sigh, gasping red and screaming, longing to breathe.)

Соңында мен өте жоғарымын, мен енді жерді енді көре алмаймын

жоғарыда аспан қара да, көк те емес, жұлдыздар жоқ.

бірақ мен жеткіліктімін.

Мен оларды, дауыстарды айқын    қоңырау             естимін

Күннің терезесіндей мөлдір от.

Мен оларды естимін.

олар: «Абайлаңыз.

жерде қал, әйтпесе біз сияқты адасып кетесің.

жоғалған…»

(терезені теуіп, есікті артымнан лақтырып, жүгіріп кетті. бәрібір, бұл жақсы болмады.

ауа мені аяусыз аңдыды.

Мен өз-өзіме соқтығысқанша баяу емес, жылдамырақ бұрылуға тырыстым.

Үміт жоқ екенін білдім.

Менің өкпем менің басымды толтырды, өліп, үнсіздікке, керемет дем алуға құштар.

ауа менің қарсы тұра алмайтынымды білді.

Дене әлсіз, бірақ әлсіздік әрқашан жаман ба?

әлсіздік даңқтауға қызмет етеді,

асылдандыру, қасиетті ету.)

(Гари) ол маған әрқашан шұңқырдан аулақ болуды айтатын.

ол маған айтатын болса

Мен өмірімді бір түс болмау болды болғым   болған болған болдым 

ол қайтыс болғаннан кейін мен оны да іздей бастадым.

тереңірек қазған сайын, күшейе түстім.

(менің тәуелділігім күмістей жарқырайды

қолтығымдағы арқан бойымен.) Мен терең қазғаным сонша, бүкіл әлем а

барқыт қара.

(қарадан да азайған.) Содан богиняны қазып алдым.

Мен алдым

Богиня үйге келді, ол маған жаман қараса да, тәуелділігім күшейді

жақсы көру.

Мен оны ұстағанымда ол жоғалып кетті, ауа кварц пен ырғақ сияқты таза.

Дәл сол кезде мен  жіңішке күйген қолдарымның солып бара жатқанын  байқадым.

Қазір мен қайтып оралдым

шұңқыр, жерді тамақтандыру, қабір әні мен шлак, мен баламмен  сөйлесуге барамын,

көбелек қанатындағы шаң сияқты.

(менің ақ қызғылт етім                      м          мән болып бұзады.  ет                   

ет әлсіз, өйткені ауа итермелейді және оны жоғарылатады.

маған керек нәрсе - бұл жаңа көздер, өлім болуы мүмкін деген жаңа көздер

құтқару, жаңа көздер және вакуум.

не қалайтынымды білу, маған қажет екенін білу, мінсіз ауа артынан келеді, аштықты ойып ойып,

Мен күрсінемін, қызарып, айқайлаймын, дем алғым келеді.)