El Plebeyo - Pedro Infante

La noche cubre ya con su negro frescor

De las cuidadas calles que cruza la gente con pausada acción

La luz artificial con débil proyección

Novicia la penumbra que esconden sus sombras llenas de traición

Después de laborar vuelve a su humilde hogar

Luis enrique el plebeyo el hijo del pueblo el hombre que supo amar

Y que sufriendo va y se va a mantener de amar una aristócrata siendo un plebeyo

él.

El amor siendo humano

Tiene algo de divino

Amar no es un delito

Por Que hasta dios amo

Y si el cariño es puro

Y el deseo sincero por que

Robarme quiere

La fe Del corazón.

Mi sangre aun que plebeya

También tiñe de rojo

El alma en que se anida

Mi incomparable amor

Ella de noble cuna

Y yo humilde plebeyo

No es distinta la sangre

Ni es otro el corazón

Señor por que los seres

No son de igual valor.

(Se repite)

Түн қазірдің өзінде өзінің қара балғындығымен жабылады

Адамдар емін-еркін жүріп өтетін абаттандырылған көшелерден

Әлсіз проекциясы бар жасанды жарық

Сатқындыққа толы көлеңкесін жасыратын қараңғылық

Жұмыстан кейін ол қарапайым үйіне оралады

Луис Энрике қарапайым халықтың ұлы, сүюді білетін адам

Және бұл азап ақсүйектерді қарапайым халық ретінде жақсы көруден арыла береді

the.

адам болғанды ​​жақсы көру

құдайлық нәрсе бар

Махаббат қылмыс емес

Өйткені мен Құдайды да жақсы көремін

Ал егер махаббат таза болса

Ал шын ниет неге

мені тона

Жүректегі иман.

Менің қаным да сол қарапайым адам

Сондай-ақ қызыл түске бояйды

Ол ұя салатын жан

менің теңдесі жоқ махаббатым

Ол асыл тұқымды

Ал мен қарапайым адаммын

қан айырмашылығы жоқ

Жүрек басқа емес

Раббым неге жаратылыстар

Олардың құны бірдей емес.

(қайталанады)