Небесное озеро - Омела

Недвижных вод глаза смотрят с грустью

Стрелами птиц вглубь меня

И качают небеса головами

Согнутых ив в глади дна…

Пробуждает утро хмурый ветер

Сжав облака мглой дождя

Где-то в призраках тумана носит боль моя душа,

Скрыв землей раны без меня…

Жги без меня остатки дня

Солнце горит, но нет тепла…

Я его долго ждал, и, наконец, настал,

Новый сумрачный день той зимы, что не знает меня…

В песчаных берегах лёгкой рябью

Прячется глаз родника.

В этом озере печальном обитают

Древних легенд голоса.

Әлі аққан көздер мұңды көрінеді

Құстардың жебелері маған тереңде

Аспанды бастарымен шайқайды

Тегіс түбіндегі иілген талдар...

Таңертең мұңды жел оянады

Жаңбырдың тұманымен бұлттарды қысып

Бір жерде тұманның елестерінде жаным ауырады,

Менсіз жараларды жермен жасыру ...

Менсіз күннің қалған бөлігін күйдіріңіз

Күн жанып тұр, бірақ жылу жоқ ...

Мен оны көптен бері күттім, ақыры келді,

Мені танымайтын сол қыстың жаңа мұңды күні...

Жеңіл толқындары бар құмды жағалауларда

Бұлақтың көзі тығылып тұр.

Осы қайғылы көлде тұрады

Ежелгі аңыздар дауыстары.