Папараць-кветка - Нейро Дюбель

Кветка ў нетрах лясных распускалася,

Залатая, агністая, сіняя,

На купаллі, на росным купаллі,

Ў бураломнай лясной лагчыне.

У глушы, дзе туманы белыя,

Дзе жывуць лесуны і трасца,

Як заўсёды, шукалі смелыя

Кветку-папараць, кветку шчасця.

Як жадалі мець гэту кветку

Цёмных пушчаў глухія шаты,

Каласы на бедных палетках,

Людзі ў цёмных, закураных хатах!

Ўсё было ў тую ноч звычайным:

Над агнямі лёталі цені,

Пяткі «Янку» прывычна чаканілі,

Пахла мёдам мурожнае сена.

За вячэру скупую сядалі

Дзеці бедныя пры лучыне;

Загубіўшы вянок, рыдала

Панам збэшчаная дзяўчына.

У клапоўніку лаяўся п’яны,

За карчмою кагосьці білі,

Хтось на пузе ляжаў адшмаганы,

І кабета над ім галасіла.

З каліты салёнай, парожняй

Залатоўку узяўшы ў рукі,

Дзед шпурляў яе ў «божае вогнішча»,

Каб сухоты пусцілі ўнука.

Ўся краіна над працай гарбела,

Ела бульбу, не бачыла сала,

Ўсе маліліся, ўсе цярпелі,

І ўсе, як нямыя, маўчалі.

І не ведалі вёскі ў дубровах,

Людзі хмурыя і палеткі,

Што ўсяму ўжо знайшлося Слова,

Што яно прагрыміць над светам,

Што язык залаты атрымалі

Ў гэту ноч пушчы цёмнай шаты,

Рэчак поўных лянівыя хвалі,

Занядбаныя, чорныя хаты.

Хоць нясцерпным ставала гора —

Наваколле пакуль што маўчала.

Ноч плыла агнямі і зорамі…

Нарадзіўся Янка Купала.

Орманның қойнауындағы гүл жайнады,

Алтын, отты, көк,

Күмбезде, шық күмбезінде,

Бұзылған орман ойпатында.

Аппақ тұман басқан айдалада,

Тоқылдақ пен тоқылдақ мекен ететін жерде,

Әдеттегідей, батылдарды іздеңіз

Папоротник гүлі, бақыт гүлі.

Олар бұл гүлге қалай ие болғысы келді

Қараңғы ормандар саңырау халаттар,

Кедей учаскелерде құлақтар,

Қараңғы, түтін үйлердегі адамдар!

Сол түні бәрі қалыпты болды:

Шамдардың үстінен көлеңкелер ұшып кетті,

Әдетте «Янкидің» өкшесі күтіледі,

Бал шөпінен бал иісі аңқып тұрды.

Сараң түскі асқа олар отырды

Балалар лучинада кедей;

Гүл шоғын жоғалтып, ол жылады

Мырзалар азғын қыз.

Ол шкафта мас күйінде ант берді,

Тавернаның артында біреуді ұрды,

Біреу ішімен жатып, шаршап,

Ал оның үстіндегі такси жылап жіберді.

Колитпен тұзды, бос

Алтынды қолына алып,

Атасы оны «Алланың отына»,

Сол туберкулез немересін жіберді.

Бүкіл ел горбелламен жұмыс істейді,

Ол картоп жеді, шошқа майын көрмеді,

Барлығы дұға етті, бәрі азап шекті,

Ал бәрі мылқау сияқты үнсіз қалды.

Емен тоғайларындағы ауылды білмедім,

Мұңды адамдар мен өрістер,

Сөз бәрі үшін табылды деп,

Дүниеде не күркіреді,

Олардың тілі қандай алтын

Сол түні орман қара жамылғы,

Жалқау толқынға толы өзендер,

Тастанды, қара үйлер.

Қайғы төзгісіз болғанымен -

Маңай әлі үнсіз.

Түн жарықтар мен жұлдыздарға толы болды ...

Янка Купала дүниеге келді.