Oceanus Procellarum - Necronautical

Long before the peace of tyranny

There was a legend from the age of myth

Then I was a worthy enemy

Not this wretched husk of regolith

A cast off in his shadow

Even then consumed by jealousy

I sought to rob him of his pride

The wealth of self-assurance sickened me and I pledged to see his name decried

I, Apothyon, live to challenge thee!

His countenance flared wild

The arrogance of my decree

I come to storm your solace

I am the wind of progress

He laughed and feigned disinterest

Thus began my annals of decline

The shame of my defeat

Was cast across my face

A testament to change

Reveal the means to our final outcome

With scars written in stone

Oceanus Procellarum

My well of hatred carried me

And brought our bodies close enough for blows

Fuelled by interstellar animosity

The balance ruptured and the orbit closed

Our atmospheres ignited

My wrath had reached escape velocity

But felt upon him like a sickly child

My every effort was futile

Deflected by its greater forces

His retaliation shook my all

Stripped bare to the core

Pieces of me were scattered away

Into the furthest reaches of the night…

The giant impact the beckoning end

To lift the veil for evermore…

And in the flash was knowledge

All life is meteoric

Worlds fail and break their promise

I challenged death and was renewed

The shame of my defeat

Was cast across my face

A testament to change

Reveal the means to our final outcome

With scars written in stone

Oceanus Procellarum

Wounds coalescent transcribed the reform

From mark of the vanguished

To heart of the storm

I took it upon me

I made it my own

I have written your end in the stars

So let it be known

These billows of anguish

I brought forth to obscure

The remnants of your pitiful works

For all shall be pure in the final eclipse…

Тирания тыныштығынан көп бұрын

Миф дәуірінен аңыз болған

Сонда мен лайықты жау болдым

Реголиттің бұл бейшара қабығы емес

                    өз       көлеңке                                             өз      көлеңке                                                                                           өз      көлеңке                        |

Тіпті сол кезде де қызғанышпен жеген

Мен оның мақтанышынан айыруға тырыстым

Өз-өзіме сенімділік байлығы мені ауыртты, мен оның есімін қорлауды көруге уәде бердім

Мен, Апотион, саған қарсы тұру үшін өмір сүремін!

Оның жүзі жабайы болды

Менің жарлығымның асқақтығы

Мен сенің жұбанышыңды    келемін

Мен прогрестің желімін

Ол күлді және қызығушылық танытпайды

Осылайша менің құлдырау жылнамасы басталды

Жеңіліс ұят

Менің бетіме шашылды

 Өзгерту кеңесі

Біздің түпкілікті нәтижеге жету жолдарын көрсетіңіз

Таста жазылған тыртықтары бар

Oceanus Procellarum

Менің жеккөрінішті орным мені алып кетті

Және денемізді соққыға жеткілікті жақындатты

Жұлдызаралық дұшпандық қозғалысты

Тепе-теңдік бұзылып, орбита жабылды

Біздің атмосферамыз жанды

Менің ашуым қашып кету жылдамдығына жетті

Бірақ ол өзін ауру баладай сезінді

Менің барлық әрекетім бекер болды

Оның үлкен күштері бұзылған

Оның кек алуы менің барымды      селт еткізді

Ішіне дейін жалаңаштанған

Менің бөліктерім шашылып кетті

Түннің ең алыс жерлеріне…

Алып соқтығысты

Пердені мәңгілікке көтеру үшін…

Жарқ еткенде білім болды

Бүкіл тіршілік метеорлық

Әлемдер сәтсіздікке ұшырап, уәделерін бұзады

Мен өлімге қарсы шығып, жаңардым

Жеңіліс ұят

Менің бетіме шашылды

 Өзгерту кеңесі

Біздің түпкілікті нәтижеге жету жолдарын көрсетіңіз

Таста жазылған тыртықтары бар

Oceanus Procellarum

Біріктірілген жаралар реформаны транскрипциялады

Жеңілгендердің белгісінен

Дауылдың жүрегіне

Мен оны өзіме  алдым

Мен оны өзім жасадым

Мен сенің соңыңды жұлдыздарға жаздым

Сондықтан ол белгілі болсын

Бұл қайғы-қасірет

Мен түсініксіз болдым

Өкінішті істеріңіздің қалдықтары

Өйткені соңғы тұтылуда барлығы таза болады...