Venice (Веницейская жизнь) - Mgzavrebi

ვენეციური ცხოვრების სევდა და სიმძიმილი

ცხადია ჩემთვის, დღესავით ცხადი,

ცისფერ სარკეში ცივი ღიმილით

ციმციმებს მისი უღონო ხატი.

სპეტაკი თოვლი, მწვანე ფარჩა, არსაით შველა!-

კანქვეშ ძარღვების ცისფერი არხი.

კვიპაროსების საკაცეზე გაუკრავთ ყველა-

ჩათბუნებული, მძინარე ხალხი.

და იწვის, იწვის კალათებში სანთლების წყება-

შემოფრენილა კიდობანში დაღლილი მტრედი;

გაუქმებული თეატრის თაღქვეშ

არავინ კვდება მოკვდავის მეტი.

ისევ ელდა და სიყვარული... საშველი არ ჩანს,

სატურნის ბეჭდით დაბეჭდავენ ყრმას ახალშობილს!

შესუდრავს ძელზე გაფენილი ჯალათის ფარჩა

სიკვდილმისჯილის მშვენიერ პროფილს.

მძიმედ ქშენ, მძიმედ, საძნელოა შენი მშვენება,-

ო, ვენეციავ, კვიპაროსოვან შუშაბანდში ისარკავ ახლაც

საწოლთან ლურჯად გადამდნარი მძივების წყებას

და მოლივლივე ჰაერის წახნაგს.

მაგრამ თითებში ვარდია თუ ქვიშის საათი,-

ადრიატიკავ, მომიტევე ამგვარი ცოდვაც!-

როგორ გავექცე, თვალციმციმა ვენეციელო,

თავაწყვეტილი სიკვდილის როკვას.

წარმავალია ყოველივე, ვესპერი ბრწყინავს.

ბნელ სარკეებში ილანდება სიშავე ფლასის

და ელოდება სუსანას მკერდი

ნაზარხოშევი ბერების ლაციცს...

(Перевод Джемала Аджиашвили)

Веницейской жизни, мрачной и бесплодной,

Для меня значение светло.

Вот она глядит с улыбкою холодной

В голубое дряхлое стекло.

Тонкий воздух кожи, синие прожилки,

Белый снег, зеленая парча.

Всех кладут на кипарисные носилки,

Сонных, теплых вынимают из плаща.

И горят, горят в корзинах свечи,

Словно голубь залетел в ковчег.

На театре и на праздном вече

Умирает человек.

Ибо нет спасенья от любви и страха,

Тяжелее платины Сатурново кольцо,

Черным бархатом завешенная плаха

И прекрасное лицо.

Тяжелы твои, Венеция, уборы,

В кипарисных рамах зеркала.

Воздух твой граненый.

В спальне тают горы

Голубого дряхлого стекла.

Только в пальцах — роза или склянка,

Адриатика зеленая, прости!

Что же ты молчишь, скажи, венецианка,

Как от этой смерти праздничной уйти?

Черный Веспер в зеркале мерцает,

Все проходит, истина темна.

Человек родится, жемчуг умирает,

И Сусанна старцев ждать должна.

1920

Венециандық өмірдің меланхолиясы мен ауырлығы

Маған түсінікті, бүгінгідей анық,

Көк айнада салқын күлімсіреп

Оның ұсқынсыз белгішесін жыпылықтайды.

Ақ қар, жасыл қалқан, көмек жоқ!

Тері астындағы қан тамырларының көк каналы.

Кипарис зембілінде сіз бәрін ойнай аласыз -

Толып жатқан, ұйықтап жатқан адамдар.

Жану, жанып тұрған себеттердегі шамдар жиынтығы -

Шаршаған көгершін кемеге ұшып кірді;

Таратылған театрдың қамқорлығымен

Ажалдан артық ешкім өлмейді.

Эльда және қайтадан махаббат ... Шығу жолы жоқ,

Сатурн итбалығы жаңа туған нәрестені басып шығарады!

Қасап қалқанын тірекке қысыңыз

Өлім жазасының әдемі профилі.

Қиын, қиын, сұлулығың қиын, -

О, Венеция, сен әлі кипарис шынысына қарайсың

Төсектің жанындағы көк моншақтар жинағы

Және молли ауасы.

Бірақ саусақтарда раушан немесе құм сағат, -

Адриатика, кешіре гөр менің күнәмды!

Мен қалай құтыламын, жыпылықтайтын венециандық,

Роква басын кесіп өлтірді.

Бәрінен де өтуге болады, Веспер жарқырайды.

Қараңғы айналарда қараңғылық жыпылықтайды

Және Сюзаннаның емізуін күтеді

Назархошеви монахтардың лациттері ...

(Аударған: Джемала Аджиашвили)

Венециандық өмір, қараңғы және бедеу,

Мен үшін жарықтың мәні.

Әдемі күлімсіреген көрініс қандай

В голубое дряхлое стекло.

Жұқа терілер, көк қалпақ,

Ақ қар, жасыл бөлік.

Кипарис зембілдеріндегі Vseh cladut,

Сонных, теплых вынымают из плаща.

Және ол күйеді, себетке күйеді,

Шынайы көгершін табытқа соғылды.

Театрда және мерекеде

Адам өледі.

Махаббат пен қорқыныштан құтқару жоқ,

Ттинжелее платины Сатурново кольцо,

Барқытпен жабылған қара плака

Және әдемі жүз.

Сіздің махаббатыңыз, Венеция, кеңес,

Кипрде рама өседі.

Сіздің филиалыңыздың ауасы.

Жатын бөлмеде олар жоғарыда жасырылады

Golubogo drяhlogo stelak.

Тек бас бармақтарда - раушан немесе бас сүйек,

Адриатикалық Грин, кешіріңіз!

Что же ты молчишь, скажи, венецианка,

Мерекені қалай өткізуге болады?

Черный Веспер в зеркале мерцает,

Бәрі өтеді, шынымен қараңғы.

Адам туады, адам өледі,

Сюзаннаның кемпірінің де қарызы бар.

1920