Untitled - Meshell Ndegeocello

«her blackness is fine, the blackness of her skin the blackness of her mind»

Her beauty cannot be measured with standards of a colonized mind

Darker than blue darker than her blackness

Unblemished her features broad and striking

She cradles his body with her large hands

Her fingers stretch endlessly into his world of pain

Her caresses warm and penetrating she loves the black boy

His existence predestined to be one of no remorse compassion

Or the delusion of equality

But the love he gives (a doxology for her)

He praises and cares for what he can never be There’s such purity in a love that is essential to the loving of one’s self

«оның қарасы жақсы, терісінің қарасы ойының қаралығы 

Оның сұлулығын отарланған сананың өлшемдерімен өлшеу мүмкін емес

Көктен күңгірт оның қаралығынан күңгірт

Оның кең және таң қалдырған ерекшеліктері

Ол оның денесін үлкен қолдарымен құшақтайды

Оның саусақтары оның ауырсыну әлеміне шексіз созылады

Оның еркелетуі жылы және ұқыпты ол қара баланы жақсы көреді

Оның өмір сүруі өкінбейтін жанашырлықтың бірі болатын

Немесе теңдіктің алдануы

Бірақ ол беретін махаббат (ол үшін доксология)

Ол ешқашан болмайтын нәрсені мақтайды және оған қамқорлық жасайды.Махаббатта адамның өз-өзін сүюі үшін тазалық тазалық болуы болмақ.