Ветерок - Марат Фидель

Наступила осень,

На минутку бросив

Одинокий солнечный денёк.

Он тоскует в небе,

Догадаться мне бы:

Отчего не весел паренёк?

Ты прости того, кто любил.

Отпусти того, кто устал.

Ты пойми, что нет больше сил,

Да и срок был видно уж мал.

А когда открою глаза-

В них засеребрится рассвет.

Уплывает под небеса-

Память этих прожитых лет.

Затаив обиду,

Скроется из виду

В сером сюртуке ночной туман.

Разгоняет тучи-

Ветерок колючий,

Северный залётный мальчуган.

Ты прости того, кто любил.

Отпусти того, кто устал.

Ты пойми, что нет больше сил,

Да и срок был видно уж мал.

А когда открою глаза-

В них засеребрится рассвет.

Уплывает под небеса

Память этих прожитых лет.

Күз келді,

Бір сәтке лақтыру

Жалғыз шуақты күн.

Аспанда аңсайды

Мен болжайтын едім:

Бала неге көңілді емес?

Сен сүйген адамды кешіресің.

Шаршағанды ​​жіберіңіз.

Бұдан артық күш жоқ екенін түсінесің

Иә, бұл кезең тым қысқа болды.

Ал мен көзімді ашқанда

Оларда таң жарқырайды.

Аспан астында қалықтайды

Өткен жылдардан естелік.

кек ұстау,

Көрінбейтін

Сұр пальтода түнгі тұман.

Бұлттарды таратады

Қатты жел соғады,

Солтүстіктің қаңғыбас баласы.

Сен сүйген адамды кешіресің.

Шаршағанды ​​жіберіңіз.

Бұдан артық күш жоқ екенін түсінесің

Иә, бұл кезең тым қысқа болды.

Ал мен көзімді ашқанда

Оларда таң жарқырайды.

Аспан астында қалықтайды

Өткен жылдардан естелік.