El poeta Halley - Love Of Lesbian

Me atraparás al vuelo, y nunca en la pared y si me dejas aire en tus líneas

dormiré palabras de una musa de baja maternal.

Puede, que al fin me conozca muy

bien, si fueran puntos grises mis rarezas, cada tara que creé, de seguirlos con

un lápiz, al final verías mi cara en el papel

Por eso estoy por aquí otra vez, rebuscando en mi almacén esa palabra,

cónsul de mi timidez.

Ojalá encuentre la forma, más me vale, tengo un tema que

acabar

¿Si no aparece nunca?

¿O entiendo que no di con la palabra justa?

Y cuando al fin la encuentro llega aquel mar de dudas, si cuando me decido tú

me detienes, siempre.

Me aprietas justo aquí y dices «no», mi leal traidora

inspiración, cuando apareces menos soy… Y soy yo

Te quedarás dormida, menuda novedad, es peor mi «geniocidio» cuando no te dejo

hablar.

En la autopista de la vida si te saltas la salida hay que esperar.

Puede, que no haya aprendido a aceptar que escuadrones de moral judeocristiana

con su culpabilidad, nos seguirán por tierra, por el aire y sobretodo por amar.

Puede, que esté demorando la acción, a los doce tuve un sueño en que ganaba,

pero el sueño me venció.

Desde entonces mis derrotas son las huellas del

carnet de ese tal Yo.

Ahora escúchame, ya he encontrado la palabra justa.

Mejor prepárate.

Tiene algo que a todos asusta.

Sí, la voy a soltar,

la quiero soltar

Pronunciaré «esperanza», la gritaré por dentro si es lo que hace falta.

La escribiré mil veces, me alejaré de espaldas.

Quizás de repetirla algo me

quede.

No puedo permitir tu negación, mi leal traidora inspiración de

intermitente aparición.

Como un ángel hallado en un ascensor

¡Qué bien funcionas como recuerdo!

EPÍLOGO (Recitado por Joan Manuel Serrat)

Acojo en mi lugar palabras que he encontrado abandonadas en mi «palabrera».

Examino cada jaula y allí, ladrando vocales y consonantes, encuentro a sucios

verbos que lloran después de ser abandonados por un sujeto que un día fue su

amo y de tan creído que era prescindió del predicado

Esta misma semana han encontrado a un par de adjetivos trastornados,

a tres adverbios muertos de frío y a otros tantos, de la raza pronombre,

que sueñan en sus jaulas con ser la sombra de un niño

Señalo entonces a las palabras que llevan más días abandonadas y me las llevo a

casa: las vacuno de la rabia y las peino a mi manera como si fueran hijas

únicas, porque en verdad todas son únicas

Acto seguido y antes de integrarlas en un parvulario de relatos o canciones,

les doy un beso de tinta y les digo que si quieres ganarte el respeto nunca

hay que olvidarse los acentos en el patio

A veces, les pongo a mis palabras diéresis de colores imitando diademas y yo

solo observo cómo juegan en el patio de un poema

Casi siempre te abandonan demasiado pronto y las escuchas en bocas ajenas,

y te alegras y te enojas contigo mismo, como con todo lo que amamos con cierto

egoísmo

Y uno se queda en casa, inerte y algo vacío, acariciando aquel vocablo mudo

llamado «silencio», siempre fiel, siempre contigo.

Pero todo es ley de vida.

Como un día me dijo el poeta Halley: «Si las palabras se atraen,

que se unan entre ellas y a brillar ¡que son dos sílabas!»

Сіз мені ұшқанда ұстайсыз, ешқашан қабырғада емес, егер сіз маған ауа қалдырсаңыз

Мен декреттік демалыстағы музаның сөздерін ұйықтаймын.

Бәлкім, сен мені жақсы білетін шығарсың

жақсы, егер менің оғаштығым сұр нүктелер болса, мен жасаған әрбір таре, мен оларды ұстанатын болсам

қарындаш, соңында менің бетімді қағаздан көресіз

Сондықтан мен осы сөз үшін қоймамды ақтарып, тағы келдім,

ұялшақтығымның консулы.

Мен жол табамын деп үміттенемін, жақсырақ, менде осындай тақырып бар

аяқтау

Ол ешқашан көрсетілмесе ше?

Әлде мен дұрыс сөз таппағанымды түсіндім бе?

Мен оны тапқан кезде, күмән теңізі келеді, иә, сіз шешкен кезде

сен мені әрқашан тоқтаттың.

Мені дәл осы жерден қысып «жоқ» дейсің, адал сатқыным

шабыт, сен аз көрінген кезде мен бармын... Ал менмін

Ұйықтап кетесің, не жаңалық, сенен кетпесем, «гениоцидім» жаман.

сөйлесу.

Өмірдің күре жолында, егер сіз шығуды өткізіп алсаңыз, күту керек.

Мүмкін ол иудей-христиандық моральдық отрядтарды қабылдауды үйренбеген шығар

өз кінәларымен олар бізді құрлықпен, әуе арқылы және ең алдымен сүйіспеншілікпен қуады.

Бұл әрекетті кешіктіріп жатқан шығар, он екіде мен жеңген арманым болды,

бірақ мені ұйқы жеңді.

Содан бері менің жеңілістерімнің ізі

оның картасы Йо.

Енді мені тыңдаңыз, мен дұрыс сөзді таптым.

Дайын болған жөн.

Оның бәрін қорқытатын бір нәрсе бар.

Иә, мен оны жіберемін

Мен оны босатқым келеді

Мен «үміт» деп айтамын, егер қажет болса, мен оны іште айқайлаймын.

Мың рет жазамын, Арқамды басып кетем.

Мүмкін бір нәрсені қайталау арқылы

қалу.

Мен сіздің бас тартуыңызға жол бере алмаймын, менің адал опасыз шабытым

үзік-үзік көрініс.

Лифттен табылған періште сияқты

Сіз кәдесый ретінде қаншалықты жақсы жұмыс істейсіз!

ЭПИЛОГ (оқыған Джоан Мануэль Серрат)

Мен өзімнің «палабрерамда» тастап кеткен сөздерді өз орныммен қабылдаймын.

Мен әр торды тексеріп, онда дауыстылар мен дауыссыз дыбыстарды былғаймын

олардың бір күні болған субъекті тастап кеткеннен кейін жылайтын етістіктер

шебері және ол предикаттан бас тартты деп сенді

Осы аптада олар бірнеше бұзылған сын есімдерді тапты,

суықтан өлген үш үстеулерге және көптеген басқаларға, есімдік нәсіліне,

өз торларында баланың көлеңкесі болуды армандайтындар

Содан кейін мен ең ұзақ күндер үшін тастап кеткен сөздерді көрсетіп, оларды қабылдаймын

үй: Құтырма ауруына қарсы екпе егіп, қыздарындай өз жолыммен тараймын

бірегей, өйткені шын мәнінде олардың барлығы бірегей

Содан кейін және оларды әңгімелер немесе әндер балабақшасына біріктіру алдында,

Мен оларға сия сүйіп, құрмет көрсеткіңіз келсе, ешқашан болмаңыз деп айтамын

сіз патиодағы екпіндерді ұмытуыңыз керек

Кейде мен өзімнің сөздеріме бас киімдерге еліктеген түрлі-түсті умлауттарды беремін және мен

Мен олардың өлең ауласында қалай ойнайтынын ғана бақылап отырамын

Әрқашан дерлік олар сізді тым ерте тастап кетеді және сіз оларды басқа адамдардың аузынан естисіз,

және біз белгілі бір нәрсені жақсы көретін барлық нәрселер сияқты сіз өзіңізге ризасыз және ашуланасыз

өзімшілдік

Ал біреу әлгі үнсіз сөзді сипалап, енжар, әлдебір бос күйде үйде отыр

«үнсіздік» деп аталатын, әрқашан адал, әрқашан сенімен.

Бірақ бәрі де өмір заңы.

Бірде Галли ақын маған айтқандай: «Егер сөз тартса,

қос буынды бір-бірімен қосылып, жарқырай берсін!».