Le Tombeau Des Naïades - Claude Debussy, Warren Jones, Georgine Resick

Le long du bois couvert de givre, je marchais;

Mes cheveux devant ma bouche

Se fleurissaient de petits glaçons

Et mes sandales étaient lourdes

De neige fangeuse et tassée

Il me dit: «Que cherches-tu?»

Je suis la trace du satyre

Ses petits pas fourchus alternent

Comme des trous dans un manteau blanc

Il me dit: «Les satyres sont morts

«Les satyres et les nymphes aussi

Depuis trente ans, il n’a pas fait un hiver aussi terrible

La trace que tu vois est celle d’un bouc

Mais restons ici, où est leur tombeau.»

Et avec le fer de sa houe il cassa la glace

De la source ou jadis riaient les naïades

Il prenait de grands morceaux froids

Et les soulevant vers le ciel pâle

Il regardait au travers

Аяз басқан ағаш бойымен жүрдім;

Шашым аузымның алдында

Кішкентай мұздақтармен гүлденген

Ал менің сандалдарым ауыр болды

Балшық, қапталған қар

Ол маған: «Не іздеп жүрсің?» деді.

Сатираның ізімін

Оның кішкентай айыр қадамдары кезектесіп отырады

Ақ пальтодағы тесіктер сияқты

Ол маған: «Сатиралар өлді

«Сатирлер мен нимфалар да

Отыз жыл бойы мұндай сұмдық қыс болмаған

Сіз көріп тұрған жол ешкінің ізі

Бірақ осы жерде, олардың қабірі жатқан жерде қала берейік».

Ал кетменінің темірімен мұзды жарып жіберді

Кезінде наиадтар күлген бұлақтан

Ол үлкен суық кесектерді алып жатты

Және оларды бозғылт аспанға көтеру

Ол қарап тұрды