Üksteist - J.M.K.E.

Ma kõnnin mööda lõputult hargnevat teed.

Mind ümbritsevad kummalised ideed.

Nad uputan pilgeni peekrisse ja vaatan oodates tühjusesse.

Kui jõuan koju, siis on mul paha, vaid natuke armastust siis sinult tahan.

Viskan sitased riided masinasse, panen väikese tule kaminasse.

Istun köögilaua taga, mõtlen tüdrukust, keda ma ei vääri.

Mõtlen, miks on elu läinud nii.

Lõikan välja su pilte ajalehest, kuni käe külge kasvavad käärid,

ja ma ei suuda nuttagi.

Soovi mulle head, tule silita mu kõõmast pead.

Pühi oma tervendava käega eemale mu kurbus ja mu viha.

Istu voodile, võta mu pea oma kätele.

Ütle, kus me näin'd oleme üksteist.

Aegajalt tuleb märkmikust tõmmata maha mõne sõbra nimi, kes maetud on maha.

Uued nimed sinna kirjutan asemele, mis pole vajalikud mitte kellegile.

Pool elu möödub pohmellis, teine pool mäluaugus.

Mind ei kutsu enam kunagi lõpmatu kaugus.

Ma tahan vaid koju, tahan magada.

Tahan süüa ja telekat vaadata.

Ja ma ei otsi elu mõtet, sest ma leidsin ta üles juba ammu.

Ja kaotasin jälle ära vist.

Tuleb järjest rohkem pingutada, et iseendaga pidada sammu.

Oo, saatus, anna jaksamist.

Soovi mulle head, tule silita mu kõõmast pead.

Pühi oma tervendava käega eemale mu kurbus ja mu viha.

Anna mulle suud, ma olen purjus ja väsinud.

Ütle, millal kell saab üksteist.

Ülal pilve peal jumal kratsib oma haiget pead.

Avab oma esimese hommikuse õlle kell üksteist.

Vaatab alla sealt halli pilve serva pealt,

ja ütleb: «Inimesed, armastage ometi üksteist.»

Мен шексіз тармақталған жолмен жүремін.

Менің айналам біртүрлі ойларға толы.

Олар мензуркаға сүңгіп, қуысқа қарайды, күтеді.

Үйге келсем, ауырып тұрмын, бірақ мен сенен кішкене махаббатты қалаймын.

Мен жалпақ киімдерді станокқа лақтырамын, каминге кішкене от жағамын.

Мен лайық емес қызды ойлап, асхана үстелінде отырмын.

Өмір неге бұлай кетті деп ойлаймын.

Қолыңызда қайшы өскенше мен сіздің суреттеріңізді газеттен қиып аламын,

ал мен тіпті жылай да алмаймын.

Маған жақсылық тіле, қайызғағымды сипап кел.

Менің мұңымды, ашуымды шипалы қолыңмен сүрт.

Төсекке отырыңыз, менің басымды қолыңызға алыңыз.

Айтыңызшы, біз бір-бірімізге ұқсаймыз.

Анда-санда қойын дәптерінен жерленген достың есімін алып тастау керек.

Ешкімге керек емес есімдердің орнына жаңа есімдерді сонда жазамын.

Өмірдің жартысы асыққанда, қалған жартысы есте сақтау саңылауында өтеді.

Мені ешқашан шексіз қашықтықта шақырмайды.

Мен үйге барғым келеді, ұйықтағым келеді.

Мен тамақтанып, теледидар көргім келеді.

Ал мен өмірдің мәнін іздемеймін, өйткені мен оны баяғыда таптым.

Мен тағы да жеңілдім деп ойлаймын.

Өзіңізді ұстау үшін көбірек күш қажет.

О, тағдыр, бас тарт.

Маған жақсылық тіле, қайызғағымды сипап кел.

Менің мұңымды, ашуымды шипалы қолыңмен сүрт.

Ауыз берші, мен мас болып, шаршадым.

Бір-біріңе қашан келетінін айтыңдар.

Бұлт үстінде Құдай оның ауырған басын тырнады.

Алғашқы таңғы сыраны сағат он бірде ашады.

Сұр бұлттың шетінен төмен қарап,

«Адамдар, бір-біріңді сүйіңдер» дейді.