Метель - Георгий Колдун

Ты, затаив дыхание, слушаешь метель

Шоколадом белым покрывая,

Зима застелет мне холодную постель

Знакомой колыбельной строки напевая

Летят в лицо снежинками мечты

И, превращаясь в слезы, плачут в непогоду

Так больно было признавать себе, что ты

Теперь один в цепях своей свободы

Зачем тебе бояться темноты

Ведь все, что озарилось светом, оказалось ложью

Среди знакомых лиц, что выбирал себе не ты

Узнать друзей вдруг оказалось невозможным

Отдаться ветру, куда глаза глядят идти,

Не думая, что ждет за поворотом

Ведь все то золото, что собирал ты на пути

Вдруг оказалось лишь дешевой позолотой

Вот видишь, предсказания сбылись

Не споря, кто последним засмеется

Ты сам себе придумал эту жизнь

Где одиночество в награду достается

Скрещением линий на ладони жизнь была

И сердце было тихим пульсом на запястье

В руках твоих блестит осколками стекла

Мозаика, что называлась счастьем

Сіз боранды тынысыңыз тарылтып тыңдайсыз

ақ шоколадпен жабылған,

Қыс менің салқын төсегімді жасайды

Таныс бесік жыры

Армандағы қар бүршіктері бетке ұшады

Және, көз жасына айналады, қолайсыз ауа-райында жылайды

Сізді мойындау өте ауыр болды

Енді оның еркіндігінің шынжырында жалғыз

Неге қараңғыдан қорқасың

Өйткені, нұр үстіне нұр болғанның бәрі өтірік болып шықты

Сіз өзіңіз таңдамаған таныс жүздердің арасында

Достарды тану кенеттен мүмкін емес болып шықты

Көзің қайда қараса да желге беріл,

Бұрышта не күтіп тұрғанын ойламау

Өйткені, жолда жинаған алтынның бәрі

Кенет ол арзан алтын болып шықты

Көрдіңіз бе, болжамдар орындалды

Соңғы күлкі кім болатынын таласпайды

Сіз бұл өмірді өзіңіз үшін ойлап таптыңыз

Жалғыздық сыйланған жерде

Алақандағы сызықтардың қиылысуы өмір болды

Ал жүрек білекке тыныш пульс болды

Қолдарыңызда әйнек сынықтары жарқырайды

Бақыт деп аталатын мозаика