Nevermind (Spegnila) - Gemitaiz

Tu che cazzo ne sai di come sono davvero

Cosa faccio la notte, dormo in braccio alla morte

Pensi che non vorrei una vita serena?

Fai bene, preferisco quella che mi avvelena

Perché non le dico di no

Quando so che posso, non le mollo l’osso, neanche con il mondo addosso

Premo il bottone rosso

Mando al creatore tutte le persone che non hanno un cuore

Ma sono una macchina col motore rotto

Lisergia, colano i muri, suoni anomali puri

La mia mente, fra, non ha misure

Straripa fuori come il Missouri

Reggo le funi

Perché calarmi nel baratro

Buio come in una bara bro, e quanto è amara

Quando ti senti incompreso anche da chi ti dice che ti ama

Questa è la mia, teoria, modo di vivere, filosofia

Salvezza, missione, lavoro, ragione, prigione

Cauzione, sociopatia, corro la via

Dei sensi amplificati, senza i significati

Magia, momenti non identificati

Non tornare mai indietro, non tornare mai indietro

Non tornare mai indietro, non tornare mai indietro

Non tornare mai indietro, non tornare mai indietro

Never mind

La vita mi abbraccia e mi sputa ogni serataccia vissuta

Mi fa le facce da dura, cambia la sfaccettatura

La realtà cambia colore, la città cambia l’odore

Io provo a darle valore, come fa un allenatore

Scrivo, penso, arrivo terzo, mica ho perso

Mi ricompenso, mi concentro, vivo il senso

I pensieri li condenso

E tu, vorresti imparare a conoscermi quando neanche mia madre lo sa

Che mi dice la testa quando la tempesta piega gli alberi alla volontà

Quando non va

Quando i calci si staccano il casco

Quando precipitare sembra l’unico fottuto appiglio rimasto

Paradosso viaggio nell’introspezione

Chiudo gli occhi, pupilla bianca e poi disconnessione

Sto fra le ombre e il bagliore, a fare conversazione

Ricco come il cuore di un barbone che dorme in stazione

Non torno indietro

Non tornare mai indietro non tornare mai indietro

Non tornare mai indietro non tornare mai indietro

Non tornare mai indietro non tornare mai indietro

Nevermind

Менің қандай екенімді білесің бе?

Түнде не істеймін, өлім қатарында ұйықтаймын

Мен бейбіт өмірді қаламаймын деп ойлайсың ба?

Жарайсың, мен мені улағанды ​​жақсы көремін

Неге мен оған жоқ деп айтпаймын

Мен қолымнан келетінін білсем, мен одан бас тартпаймын, тіпті дүние маған болса да

Мен қызыл түймені басамын

Жаратушыға жүрегі жоқ адамдарды жіберемін

Бірақ мен моторы бұзылған көлікпін

Лизергия, қабырғалары тамшылаған, таза аномальді дыбыстар

Менің санам, арасында, өлшем жоқ

Ол Миссури сияқты төгіледі

Мен арқандарды ұстаймын

Неге өзімді тұңғиыққа батырамын

Табыттағыдай қараңғы ағайын, қандай ащы

Тіпті сені жақсы көретінін айтатындар да сені дұрыс түсінбегенін сезгенде

Бұл менің теориям, өмір салтым, философиям

Құтқару, миссия, жұмыс, себеп, түрме

Кепіл, социопатия, мен жолды жүгіремін

Күшейтілген сезімдерден, мағыналары жоқ

Сиқырлы, белгісіз сәттер

Ешқашан оралма, ешқашан оралма

Ешқашан оралма, ешқашан оралма

Ешқашан оралма, ешқашан оралма

Оқасы жоқ

Өмір мені құшақтап, өмір сүрген әр түні маған түкіреді

Бұл мені қатал етеді, қырымды өзгертеді

Шындықтың түсі өзгереді, қала иісі өзгереді

Мен оны жаттықтырушы сияқты бағалауға тырысамын

Жазамын, ойлаймын, үшінші орындамын, жеңілген жоқпын

Мен өзімді марапаттаймын, мен шоғырланамын, мен сезіммен өмір сүремін

Ойлар оларды жинақтайды

Ал сен, тіпті анам да білмеген кезде мені танығың келеді

Дауыл ағаштарды өз қалауынша майыстырғанда, менің басым не айтады

Ол кетпегенде

Соққылар дулығадан шыққанда

Құлаған кезде жалғыз тұтқа қалған сияқты

Интроспекция парадоксына саяхат

Мен көзімді жұмамын, ақ қарашық, содан кейін ажыратамын

Көлеңкелер мен жарқыраудың арасында тұрып, әңгіме жүргіземін

Вокзалда жатқан панасыздың жүрегіндей бай

Мен қайтпаймын

Ешқашан қайтып оралма

Ешқашан қайтып оралма

Ешқашан қайтып оралма

Оқасы жоқ