Ностальгия - Евгений Росс

Упаду, и укроюсь листвой в белой роще берёзовой,

Дух родимой земли полной грудью, хмелея, вдохну —

Пробежит ветерок, и кольнёт сердце, словно занозою —

Я вернулся домой, в своё детство, в свою тишину

Я вернулся — встречай меня, милая, добрая Родина,

Я совсем не герой, просто сын своей Русской земли:

Надышаться тобой, наглядеться, напиться бы допьяна —

Закурить, замолчать, и послушать, как плачут дожди

Всполыхнут небеса, и навеют мне мысли из прошлого,

Вдруг глаза заблестят, и чуть слышно заплачет душа:

Было много всего, и плохого — но больше хорошего,

Находил — не ценил, а терял — так терял навсегда

Догорает в ночи мой костёр, моего одиночества,

Начинается день, и кукушка считает года —

И опять слышу я голоса с неба, словно пророчество,

Мне пора уходить, чтобы снова вернуться сюда!

Мен құлап, ақ қайың тоғайында жапырақпен жасырамын,

Туған жердің рухын емізіп, мас болып, жұтамын –

Жел соғып, жүректі жарып жібереді -

Үйге, балалық шағыма, үнсіздігіме оралдым

Мен оралдым - қарсы ал, қымбаттым, мейірімді Отаным,

Мен мүлде батыр емеспін, жай ғана орыс жерімнің ұлымын:

Сізде тыныс алыңыз, айналаңызға қараңыз, мас болыңыз -

Шылым шегіңіз, үніңізді жабыңыз және жаңбырдың жылағанын тыңдаңыз

Аспан жарқырап, өткендегі ойлар мені шабыттандырады,

Кенет көздер жарқырап, жан аздап естіліп жылайды:

Көптеген нәрселер болды және жаман - бірақ жақсырақ,

Табылды - бағаламады, бірақ жоғалтты - мәңгілікке жоғалтты

Жалыным, жалғыздығым, түнде жанып,

Күн басталады, ал көкек жылдарды санайды -

Мен тағы да пайғамбарлық сияқты көктен дауыстарды естимін,

Бұл жерге қайта оралу үшін менің кететін уақытым келді!