Запоздалый снег - Евгений Росс

Вспоминая тебя, в этот вечер невольно взгрустнул,

Та последняя ночь, когда ветер разлуки задул —

Твои плечи и руки, твой в мире единственный взгляд…

И душевные муки — всего не вернуть нам назад!

Я тебя вспоминал, образ твой на ладонях держал,

Я тебя вспоминал, прядь волос твоих нежно ласкал,

Я тебе отправлял с белым снегом надежду свою —

Что когда-нибудь я, Бог поможет, тебя обрету!

Запоздалый снег на твоём окне,

Запоздалых лет письма на столе

Запоздалых роз на полу букет,

Запоздалых слёз на ресницах нет…

Я про всё вспоминал: оправдаться, поверь, не могу —

Я такой, какой есть, и за это я крест свой несу

Знаю, как ты страдала и юность свою отдала —

В моём сердце осталась, но судьба, не спросив, развела!

Сені еске алып, осы кеште еріксіз мұң болды,

Сол өткен түнде бөлеку желі соққанда -

Сенің иығың мен қолың, дүниедегі жалғыз көзқарасың...

Ал психикалық азап - бәрін бізге қайтару мүмкін емес!

Мен сені есіме алдым, бейнеңді алақанымда ұстадым,

Мен сені есіме алдым, шашыңның бір орамы ақырын сипады,

Мен саған үмітімді ақ қармен жібердім -

Бір күні мен, Құдай маған көмектесші, сені табамын!

Терезеңізде кешіктірілген қар

Үстелдегі кешіктірілген жылдар хаттары

Еденде кешіктірілген раушан гүл шоғы,

Кірпіктерде кешіктірілген жас жоқ ...

Мен бәрі есімде: маған сеніңіз, мен өзімді ақтай алмаймын -

Мен өзіммін, сол үшін өз айқышымды көтеріп жүрмін

Мен сенің қалай қиналғаныңды және жастық шағыңды бергеніңді білемін -

Жүрегімде қалды, бірақ тағдыр сұрамай ажырасып кетті!