Одеколон - Егор Летов, Сергей Летов

Листья роняет вяз, осень пришла опять.

Ты, как столб долговяз, как бутылка ноль семьдесят пять.

Ты смотришь свой собственный сон, смакуя надежды тень,

Ты пьёшь одеколон и ждёшь настоящий день.

У тебя ничего уже нет: ни жабы, ни штанов.

И тебе немало лет, чтоб смачно кричать «БУДЬ ГОТОВ»!

Ты свой удивительный мир уже, извини, пропустил.

Ты — старый плесневый сыр, ты годен для тех, кто жил.

Но тот, кто жил и живёт, тот верит, что будет жить.

Друг!

Дай пузырёк — вдвоём веселее пить.

Нет ничего впереди, в прошедшем тоже тоска!

Видишь, одеколон сладким стал, как мускат.

Қарағаш жапырақтарын тастайды, күз келді.

Арық бағанадайсың, Нөл жетпіс бестің бөтелкесіндей.

Сіз өз арманыңызды көресіз, үміттің көлеңкесінен дәм татасыз,

Сіз одеколон ішіп, нақты күнді күтесіз.

Сізде енді ештеңе жоқ: бақа да, шалбар да жоқ.

Ал сіз «ДАЙЫН БОЛ» деп ләззатпен айқайлауға көп жастасыз!

Кешіріңіз, сіз ғажайып әлеміңізді сағынып қалдыңыз.

Көгерген көгерген ірімшіксің, өмір сүргенге жарассың.

Бірақ өмір сүрген және өмір сүретін адам өмір сүретініне сенеді.

Досым!

Маған бөтелке беріңіз - бірге ішу қызықтырақ.

Алда ештеңе жоқ, өткенде де сағыныш бар!

Көрдіңіз бе, одеколон мускат жаңғағы сияқты тәтті болды.