Прозрение - Эдита Пьеха, Ансамбль «Дружба»

Каштаны с вечера зажгли нежданно,

Расправили широкие листы.

Не видела я, как хороши каштаны,

Покуда мне не улыбнулся ты,

Покуда мне не улыбнулся ты.

Куда ни гляну — беспокойный ветер

Колеблет медленно цветы,

Не видела я, что столько их на свете

Покуда мне не улыбнулся ты,

Покуда мне не улыбнулся ты.

Короной снежной увенчав просторы

Застыли серебристые хребты,

Не видела я, что так могучи горы,

Покуда мне не улыбнулся ты,

Покуда мне не улыбнулся ты.

В рассветный час орёл кружится немо,

Всю землю озирая с высоты,

А я не знала, что так прозрачно небо,

Покуда мне не улыбнулся ты,

Покуда мне не улыбнулся ты.

Звенит дубрава, зеленеет нива,

Озёра полноводны и чисты,

А я не знала, что так земля красива,

Покуда мне не улыбнулся ты.

А я не знала, что так земля красива,

Покуда мне не улыбнулся ты.

Кешке кенеттен каштан жанды,

Түзетілген кең парақтар.

Мен каштанның қаншалықты жақсы екенін көрмедім,

Сен маған күлгенше

Сен маған күлгенше.

Қайда қарасам – тынышсыз жел

Гүлдерді ақырын шайқайды

Дүниеде олардың соншалықты көп екенін көрмедім

Сен маған күлгенше

Сен маған күлгенше.

Қарлы кеңістікпен тәжі

Тоңған күміс жоталар,

Таулардың соншалықты құдіретті екенін көрмедім.

Сен маған күлгенше

Сен маған күлгенше.

Таң атқанда қыран үнсіз айналады,

Бүкіл жер бетіне жоғарыдан қарап,

Мен аспанның мөлдір екенін білмедім,

Сен маған күлгенше

Сен маған күлгенше.

Емен тоғайы шырылдап, дала жасылданып,

Көлдер ағынды және таза,

Мен жердің соншалықты әдемі екенін білмедім,

Сен маған күлгенше.

Мен жердің соншалықты әдемі екенін білмедім,

Сен маған күлгенше.