Sorgens kammer, del II - Dimmu Borgir

Minnenes ekko stiller timen

Kneblet i tungsinnets lenker faller jeg ifra

Ikke lenger vil jeg være boltet fast i vemodighetens anker

Men endelig få lengselens slukket — Etter å dra

Drakk jeg for meget av livshåpets krus

Tok jeg gledens forfengelighet for gitt

For min strid mot tomhetens smerte — Denne dødsangstens rus

Er det eneste ene igjen — Som er mitt

I min ensomhet vet jeg likevel

At jeg ikke har noen andre å takke enn meg selv

Derfor er jeg rolig når

Repet strammer rundt min nakke

Stumme viner kan ei gi trøst

Menigmann i gravkorets forsamling vil aldri fatte

Det landet av fortapelse

Jeg egenhendig skapte

Denne intense dragning mot dødens portaler

(Har jeg som) En vandrende studie i gråtkvalt messe-noir

Behersket siden tidens morgen

Men noe jeg aldri lot slippe taket — Var sorgen

The echoes of silence sets the hour

Gagged in the chains of «depression», I fall away

No more I will be bolted fast in the anchor of «melancholy»

But finally get my longing «fulfilled" — for leaving

Did I drink too much from the goblet of «lifehope»?

Did I take the vanity of joy for granted?

For my battle against the pain of emptiness — this intoxication of the angst of

death

Is all that is left… that is mine

In my loneliness I still know

That I have none to thank but myself

This is why I remain calm

As the rope is tightening around my neck

Silent witnesses can not give comfort

The ordinary man in the assembly of the «gravechoir»

Tha land of perdition

I created by my own hands

This intense attraction to the portals of death

(I have as) A wandering study of tearful black mass

Controlled since the dawning of time

But something I never would let go.

was the sorrow

Естеліктер жаңғырығы сағатты белгілейді

Меланхолия тізбегіндегі тоқырау мен құлаймын

Енді мен меланхолия зәкіріне ілінбеймін

Бірақ ақыры сағыныштан арылыңыз - кеткеннен кейін

Мен өмірге деген үмітті тым көп іштім

Қуаныштың бос қылығын кәдімгідей қабылдадым

Бостың азабына қарсы күрескенім үшін – Бұл өлім қорқынышының мастығы

Жалғыз қалды - Қайсысы менікі

Жалғыздығымда әлі білемін

Өзімнен басқа алғыс айтатын адамым жоқ

Сондықтан мен қашан тынышпын

Мойныма арқан тартылады

Мылқау шараптар жайлылық бере алмайды

Бейіт хорының қауымындағы қарапайым адам ешқашан түсінбейді

Сол құрдымға кеткен жер

Мен өз қолыммен жасадым

Бұл өлім порталдарына қарқынды тарту

(Осы менде бар ма) Жылап тұрған месс-нуардағы кезбе оқу

Ертеден игерген

Бірақ мен ешқашан тастамайтын нәрсе - қайғы болды

Тыныштық жаңғырығы сағатты белгілейді

«Депрессия» тізбегіне байланып, мен құладым

Енді мен «меланхолия» зәкіріне тез ілінбеймін.

Бірақ, ақырында, кетуге деген сағынышым «орындалды».

Мен «өмір үмітінің» тостағанынан тым көп ішіп алдым ба?

Қуаныштың бос қылығын кәдімгідей қабылдадым ба?

Менің бос азаппен күресуім үшін - бұл уайымның мастығы

өлім

Бәрі қалды ма... бұл менікі

Жалғыздығымда әлі білемін

Өзімнен басқа алғыс айтатын адамым жоқ

Сондықтан мен сабырлымын

Менің мойныма арқан тартылып бара жатқанда

Үнсіз куәгерлер жұбаныш бере алмайды

«Гравхор» жиналысындағы қарапайым адам

Бұл құрдымға кеткен жер

Мен өз қолыммен жасадым

Бұл өлім порталдарына қарқынды тарту

(Менде бар) Көз жасын төгетін қара массаның кезбе зерттеуі

Уақыттың басынан бастап бақыланады

Бірақ мен ешқашан жібермейтін нәрсе.

қайғы болды