Необратимость - DIGIMORTAL

Я погружаю руки в кислоту, смывая с них кровь,

Но эти бурые пятна навсегда въелись в грубую кожу.

Бесконечная исповедь не искупленных грехов

Не приводит к спасению, и я только их множу.

Не прощен,

Обезличен.

Растворен в пустоте.

И катастрофичен.

Мне тяжело, ты видишь?

Я рвусь на куски, смотри!

Мой крик беззвучный ты слышишь?

Силой надежды меня удержи!

Ты угасаешь в коридорах

Моей утратившей веру души…

Агония тебя уносит

И ярость сжигает меня изнутри…

Я схожу с ума крича: «Дыши!»

Необратимость судьбы там, где ложь стала правдой.

Ты расцветала, укрывшись в моей чудовищной лжи.

Но безжалостный ветер осени срывает все мои маски,

И в кровь разбитые губы молят меня: «Не держи!»

Не прощен,

Обезличен.

Растворен в пустоте.

И катастрофичен.

Мне тяжело, ты видишь?

Я рвусь на куски, смотри!

Мой крик беззвучный ты слышишь?

Силой надежды меня удержи!

Ты угасаешь в коридорах

Моей утратившей веру души…

Агония тебя уносит

И ярость сжигает меня изнутри…

Я схожу с ума крича: «Дыши!»

Я смотрю с содроганьем души в твой холодный зрачок,

Но нежность лезвия с болью несопоставима.

Избавляясь от бурых пятен, я срезаю кусками плоть,

Экзистенция страха и лжи внутри нас неистребима.

Не прощен,

Обезличен.

Растворен в пустоте.

И катастрофичен.

Мне тяжело, ты видишь?

Я рвусь на куски, смотри!

Мой крик беззвучный ты слышишь?

Силой надежды меня удержи!

Ты угасаешь в коридорах

Моей утратившей веру души…

Агония тебя уносит

И ярость сжигает меня изнутри…

Я схожу с ума крича: «Дыши!»

Мен қолдарымды қышқылға малып, олардың қанын жуамын,

Бірақ бұл қоңыр дақтар өрескел теріге мәңгілікке сіңіп қалады.

Өтелмеген күнәларды шексіз мойындау

Құтқаруға әкелмейді, мен оларды тек көбейтемін.

Кешірілмеді

Тұлғасыз.

Бос жерде еріген.

Және апатты.

Маған қиын, түсіндің бе?

Мен жыртылып кеттім, қарағым!

Менің үнсіз жылауымды естіп тұрсың ба?

Мені үміттің күшімен ұста!

Сіз дәліздерде жоғалып кетесіз

Имансыз жаным...

Азап сені алып кетеді

Ал ашу мені іштей өртеп жібереді...

«Тыныс ал!» деп айқайлап жынды болып барамын.

Өтірік ақиқатқа айналған тағдырдың қайтпастығы.

Сіз менің сұмдық өтірігіме тығылып, гүлдедіңіз.

Бірақ күздің аяусыз желі менің барлық маскаларымды жұлып тастайды,

Ал қанды сынық еріндер: «Ұстама!» деп жалынады.

Кешірілмеді

Тұлғасыз.

Бос жерде еріген.

Және апатты.

Маған қиын, түсіндің бе?

Мен жыртылып кеттім, қарағым!

Менің үнсіз жылауымды естіп тұрсың ба?

Мені үміттің күшімен ұста!

Сіз дәліздерде жоғалып кетесіз

Имансыз жаным...

Азап сені алып кетеді

Ал ашу мені іштей өртеп жібереді...

«Тыныс ал!» деп айқайлап жынды болып барамын.

Мен сенің суық қарашығыңа жаным дірілдеп қараймын,

Бірақ пышақтың нәзіктігін ауырсынумен салыстыруға болмайды.

Қоңыр дақтардан құтылып, ет бөліктерін кесіп тастадым,

Біздің ішімізде қорқыныш пен өтіріктің болуы жойылмайды.

Кешірілмеді

Тұлғасыз.

Бос жерде еріген.

Және апатты.

Маған қиын, түсіндің бе?

Мен жыртылып кеттім, қарағым!

Менің үнсіз жылауымды естіп тұрсың ба?

Мені үміттің күшімен ұста!

Сіз дәліздерде жоғалып кетесіз

Имансыз жаным...

Азап сені алып кетеді

Ал ашу мені іштей өртеп жібереді...

«Тыныс ал!» деп айқайлап жынды болып барамын.