Nameless Streets - Defeater

As a kid the summers seemed so long

The dusk a never ending song

Too much, too young

He’d never hear it again

A walk through the dismal streets

The alleys where the junkies sleep

Too much, too young

«Well, that will never be me»

Slow, hand in hand to the boardwalk’s end

His mother’s words like the biting wind

«Please don’t leave me»

He’ll never hear them again

«Keep quiet, stay out of sight»

Her sunken eyes that used to burn so bright

«Please don’t leave me, please don’t leave me»

So he hid pressed against the wall

Under stairs in the darkened hall

The sound of heartbreak reminded him of home

Shadows move slow across the floor

A minute seemed like a day or more

The end of heartache when she opened the door

The sights, sounds, smell of burnt out shame, pride, spite, love

They all come here to die

He sobs, «Please take me away

Please mother bring us home safe

On nameless streets the way we came»

And suddenly she prayed for better days

And for redemption

Sullenly she prayed to keep from harm’s way and for conviction

But there’s no forgiveness here

No hope beyond that pier

No way to get out now

Not for her in this dead end town

And that drunk is waiting up

Him and Jack, the empty cup

«Where you been?

What you on?

Who’d you fuck?»

One more drink to toast «good luck»

She gets a stiff hand from the old man

Like the bourbon he’s been drinking, black out

And she gets a stiff hand from the old man

Like the bourbon he’s been drinking, black out

The summers seemed so long

The dusk a never ending song

Too much, too young

He’d never sleep again

Too much, too young

«Well, that will never be me»

Бала кезімізде жаз өте ұзақ көрінетін

Ымырт бітпейтін ән

Тым көп, тым жас

Ол оны ешқашан естімейді

Көңілсіз көшелермен серуендеу

Есімпаздар ұйықтайтын аллеялар

Тым көп, тым жас

«Бұл ешқашан мен болмаймын»

Баяу, қол ұстасып, тақтайшаның соңына дейін

Анасының сөзі желдей соғады

«Өтінемін мені қалдырма»

Ол оларды енді ешқашан естімейді

«Тыныштық сақта, көзге түспе»

Оның шөгіп кеткен көздері өте жарқырап тұратын

«Өтінемін, мені тастама, өтінемін, мені тастама»

Сондықтан ол қабырғаға қысылып жасып кетті

Қараңғы кіреберістегі баспалдақ астында

Жүрек соғуының дыбысы оған үйді еске түсірді

Көлеңкелер еденде баяу қозғалады

Бір минут күн немесе одан да көп болып көрінді

Ол есікті ашқандағы жүрегінің ауыруы аяқталды

Көрінетін жерлер, дыбыстар, өртенген ұяттың, тәкаппарлықтың, өшпенділіктің, махаббаттың иісі

Олардың барлығы осында өлу үшін келеді

Ол жылайды: «Өтінемін, мені алып кетші

Өтінемін, ана бізді үйге аман-есен жеткізіңіз

Аты жоқ көшелерде біз келген жолда »

Кенет ол жақсы күндер үшін дұға етті

Және өтеу үшін

Ол ренжіген күйде жамандық жолынан сақтану және сенімді болу үшін дұға етті

Бірақ бұл жерде кешірім жоқ

Бұл пирстерден басқа үміт жоқ

Енді шығуға жол жоқ

Бұл тұйық қалада ол үшін емес

Ал әлгі мас күтіп жатыр

Ол және Джек, бос кесе

«Сен қайда болдың?

Сіз не істеп жатырсыз?

Кімді былдырдың?»

«Сәттілік» тост үшін тағы бір сусын

Ол қарттың қолын алады

Ол ішкен бурбон сияқты, қараңғы

Ол қарттың қолын алады

Ол ішкен бурбон сияқты, қараңғы

Жаз өте ұзақ болып көрінді

Ымырт бітпейтін ән

Тым көп, тым жас

Ол енді ешқашан ұйықтамайды

Тым көп, тым жас

«Бұл ешқашан мен болмаймын»