Quand on descend le soir - Charles Trenet

Quand Descend Le Soir, Je vais seul m’asseoir

Sur le banc de bois

Mais tu n’es pas là…

J’entends les pigeons

Qui roucoul’nt en rond, J’entends les enfants

Qui s’amusent à la guerre, aux éléphants, gaiement.

Je vois, tour à tour, Les amants d’amour

Echanger entre eux

Des baisers voluptueux.

J’entends la chanson d’l’automne

Dans les arbres qui frissonnent.

Quand Descend Le Soir, Que je vais m’asseoir

Sur le banc de bois

Mais tu n’es pas là.

Je vois un' statue.

Cet homm' de vertu

N’a pas évitéLa postérité.

Ses cheveux trop longs

Tombent sur son veston.

Son sourire figéConvient mal à son air un peu trop négligé.

Destin des statues

D'être là, têtues, Au fond des allées, Tristement, pour nous rapp’ler

L’inventeur d’la pomm' de terre

Ou celui du paratonnerre.

Quand Descend Le Soir, Que je vais m’asseoir

Sur le banc de bois

Mais tu n’es pas là…

Le soleil s'éteint.

Jusqu'à d’main matin

Ses reflets, dans l’eau

Sont ceux des vélos.

Les cinés s’allument

Et, déjà, la brume

Enveloppe les toits, Enveloppe les bois et tout' la ville se noie

Dans un flot d’passants

Au rythme incessant.

C’est l’instant joyeux, C’est l’instant d’un mond' merveilleux, C’est la foire

des Invalides.

Aux p’tit’s autos, je m’décide, Quand Descend Le Soir, Que je vais m’asseoir

Sur le banc de hois

Mais tu n’es pas là…

Ле Суардан түскенде мен жалғыз отырамын

Ағаш орындықта

Бірақ сен мұнда емессің...

Мен көгершіндерді естимін

Айналып бара жатқанда мен балалардың дауысын естимін

Соғыста, пілдерде, көңілді.

Көремін, өз кезегінде, Махаббатты ғашықтар

Олардың арасындағы алмасу

Еркін сүйістер.

Мен күз әнін тыңдаймын

Дірілдеген ағаштарда.

Кеш батқанда, Мен отырамын деп

Ағаш орындықта

Бірақ сен мұнда емессің.

Мен мүсін көріп тұрмын.

Бұл ізгі адам

Ұрпақтан қашпаған.

Оның шашы тым ұзын

Оның курткасына құлап.

Оның қатал күлкісі оның сәл елеусіз көрінісіне сәйкес келмейді.

Мүсіндердің тағдыры

Бар болу үшін, қыңыр, Төбінде, Өкінішті, еске түсіру үшін

Картоптың өнертапқышы

Немесе найзағай таяқшасы.

Кеш батқанда, Мен отырамын деп

Ағаш орындықта

Бірақ сен мұнда емессің...

Күн сөнеді.

Ертеңгі таңға дейін

Оның судағы шағылыстары

Велосипедтердікі.

Кинотеатрлар жарқырайды

Ал қазірдің өзінде тұман

Төбелерді орап, орманды орап, бүкіл қала суға батады

Өтіп бара жатқандар легінде

Тынымсыз қарқынмен.

Қуанатын сәт, Ғажайып дүниенің сәті, Жәрмеңке

мүгедектік.

Кішкентай көліктерде мен Ле Суардан түскен кезде отырамын деп шешемін

Орындықта

Бірақ сен мұнда емессің...