La Cieguita - Carlos Gardel

A pesar del mucho tiempo

Desde entonces transcurrido

Aún mi pecho conmovido

Se recuerda con dolor

De aquel día que, en paseo

Vino a un banco una cieguita

Y a su lado una viejita

Que era su guía y su amor

Y observé que la chiquita

De ojos grandes y vacíos

Escuchaba el griterío

De otras nenas al saltar

Y la oí que amargamente

En un son que era de queja

Preguntábale a la vieja:

¿Por qué yo no he de jugar?

Y a punto fijo no sé

Si el dolor que sentí

Fue escuchando la voz de la nena

O fue que cuando miré

A su vieja advertí

Que lloraba en silencio su pena

¡Ay, cieguita!

Dije yo con gran pesar

Ven conmigo, pobrecita

Le di un beso y la cieguita

Tuvo ya con quien jugar

Y fue así que diariamente

Al llegar con su viejita

Me buscaba la cieguita

Con tantísimo interés

¡Qué feliz era la pobre

Cuando junto a mi llegaba

Y con sus mimos lograba

Que jugásemos los tres…

Pero un día, bien me acuerdo

No fue más que la viejita

Que me dijo: La cieguita

Está a punto de expirar…

Fuí corriendo hasta su cuna

La cieguita se moría

Y al morirse me decía:

¿Con quén vas ahora a jugar?

Y a punto fijo no sé

Si el dolor que sentí

Fue escuchando el adiós de la nena

O fue que cuando miré

A su vieja advertí

Que lloraba en silencio su pena

¿Ay, cieguita!

Yo no te podré olvidar;

Pues me acuerdo de mi hijita

Que también era cieguita

Y no podía jugar…

ұзақ уақытқа қарамастан

Содан бері өтті

Сонда да кеудем қозғалды

Бұл ауыртпалықпен еске түседі

Сол күннен бастап, серуендеуде

Банкке зағип әйел келді

Ал оның қасында кемпір

Оның жетекші және сүйіспеншілігі кім болды

Мен кішкентай қызды байқадым

Үлкен бос көздерімен

Мен айқай естідім

Секіру кезінде басқа қыздардан

Ал мен оны қатты естідім

Баласында бұл шағым болды

Мен кемпірден сұрадым:

Неліктен мен ойнамауым керек?

Ал бекітілген нүктеде мен білмеймін

Мен сезінген ауырсыну болса

Ол қыздың дауысына құлақ түрді

Әлде мен қарасам солай ма?

Мен оның кемпіріне ескерттім

мұңын үнсіз жылаған

Әй, соқыр қыз!

– дедім қатты өкінішпен

Менімен жүр, бейшара

Мен оны сүйіп, соқыр қызды бердім

Оның ойнайтын адамы бар еді

Және бұл күнделікті болды

Ол кемпірімен келгенде

соқыр әйел мені іздеді

сонша қызығушылықпен

Кедейлер қандай бақытты еді

Қасыма келгенде ол келді

Әрі еркелігімен үлгерді

Үшеуміз ойнайық...

Бірақ бір күні жақсы есімде

Бұл кемпірден басқа ештеңе емес еді

Ол маған не деді: Соқыр әйел

Оның мерзімі аяқталуға жақын...

Мен оның бесігіне жүгірдім

соқыр әйел өліп жатты

Ал ол қайтыс болғанда маған айтты:

Енді кіммен ойнайсың?

Ал бекітілген нүктеде мен білмеймін

Мен сезінген ауырсыну болса

Ол қыздың қоштасуын тыңдап отырды

Әлде мен қарасам солай ма?

Мен оның кемпіріне ескерттім

мұңын үнсіз жылаған

Әй, соқыр қыз!

Мен сені ұмыта алмаймын;

Кішкентай қызым есімде

ол да соқыр болды

Ал мен ойнай алмадым...