Fea - Carlos Gardel

Procurando que el mundo no la vea

ahí va la pobre fea

camino del taller;

y a su paso, cual todas la mañanas,

las burlas inhumanas

la hieren por doquier.

Cuando alguno le dice una torpeza

inclina la cabeza

transida de dolor,

y piensa con amargo desencanto:

Por qué se reirán tanto

de mi fealdad, ¡Señor…

Una noche su viejita

en el cuarto llorando la encontró

y la fea, ¡pobrecita!,

la tragedia de su alma le confió;

aquel hombre que debía

conducirla muy pronto ante el altar,

con su amiga Rosalía,

la que ella más quería,

se acaba de escapar…

Cada vez que la llevan a una fiesta,

en procura de olvido y distracción,

con el último acorde de la orquesta

en su alma agoniza otra ilusión.

Sus amigas ya todas se han casado;

sólo ella está huérfana de amor,

¡pobre fea!;

y ayer le han encargado

el ajuar de su hermana la menor.

En plena juventud ya estaba vieja,

nunca exhaló una queja,

al ver tanta maldad,

soportando en su alma sola y mustia

como una flor de angustia,

la cruz de su fealdad.

Para todos tenía una sonrisa;

fue noble, fue sumisa;

su drama nadie vio.

Pero fue tan pesada su cadena,

tan grande fue su pena,

¡que anoche se mató…

Оны әлем көрмеуге тырысады

кедей барады ұсқынсыз

шеберхана жолы;

және оның артынан, әр таң сияқты,

адамгершілікке жатпайтын мазақ

олар оны барлық жерде ренжітеді.

Біреу сізге ыңғайсыз нәрсе айтқанда

басыңызды еңкейтіңіз

ауырсыну транзиті,

және қатты көңілсіз ойлайды:

олар неге сонша күледі

Менің ұсқынсыздығым туралы, Ием...

Бір түнде оның кемпірі

бөлмеде жылап отырып оны тапты

ал шіркін, бейшара!

оған жасырған жанының трагедиясы;

керек адам

оны құрбандық үстелінің алдына апарып,

оның досы Розалиямен,

Оның ең жақсы көретіні,

ол жаңа ғана қашып кетті ...

Олар оны кешке апарған сайын,

ұмыту мен алаңдаушылықты іздеуде,

оркестрдің соңғы аккордымен

оның жан дүниесінде тағы бір елес өліп жатыр.

Оның достарының бәрі үйленді;

тек ол махаббаттың жетімі,

бейшара ұсқынсыз!

және кеше олар оны тапсырды

оның қарындасының шалбары.

Толық жастықта мен қартайдым,

ешқашан шағым түсірмеген,

көп зұлымдықты көріп,

оның жалғыз және көгерген жанымен шыдамды

мұң гүліндей,

оның ұсқынсыздығы крест.

Барлығына күлімсіреген;

ол асыл еді, мойынсұнғыш еді;

оның драмасын ешкім көрмеді.

Бірақ оның тізбегі соншалықты ауыр болды,

Оның қайғысы соншалық,

кеше түнде өлтірілген...