Bandoneon Arrabalero, Pt. 2 - Carlos Gardel

Bandoneon arrabalero, viejo fuelle desinflado

Te encontre como a un pebete que la madre abandono

En la puerta de un convento sin reboque en las paredes

A la luz de un farolito que de noche te alumbro

Bandoneon, porque ves que estoy triste y cantar ya no puedo

Vos sabes que yo llevo en el alma marcao un dolor

Te lleve a mi pieza, te acune en mi pecho frio

Yo tambin abandonado me encontraba en el bulin;

Has querido consolarme con tu voz enronquecida

Y tus notas doloridas aumento mi berretin

Қала маңындағы бандонон, ескі сөнген сильфондар

Мен сені анасы тастап кеткен сәбидей таптым

Қабырғалары сылақсыз монастырь есігінде

Түнде мен сені жарықтандыратын шамның жарығында

Бандонеон, өйткені сен менің мұңайып тұрғанымды және енді ән айта алмайтынымды көріп тұрсың

Білесің бе, менің жан дүниемде ауыр дерт бар

Бөлмеме апардым, Суық кеудеме құшақтадым

Мені де булинге тастап кетті;

Қырылдаған дауысыңмен мені жұбатқың келді

Ал сенің ауыр ноталарың менің беретинімді арттырады