Les hommes ne se rappellent plus mon nom - Artesia

Les hommes ne se rappellent plus mon nom

Jadis j'étais leur maîtresse, leur aimée

De ma beautéils ne cessaient tous de rêver

Tant la forêt résonnait de notre passion

De cette éternitéperdue àerrer

Parmi les secrets du bois ombragé

Les arbres détiennent tous une véritéséculaire

Muets, ils ne parlent que quand se lève la brise légère

Moi qu’on appelait la dame de la forêt

J’ai vécu mille vies et mille amours

Aujourd’hui prisonnière des feuilles qui m’entourent

Avec moi elles pleurent de chagrin et de regrets

«Approche et regarde-moi dans l’eau miroir

Contemple le visage qu’on ne sait plus voir

Souviens-toi de mon nom écrit dans le reflet

Des gouttes ruisselant le long de ce vert palais»

Appelle-moi, rends-moi la vie

Qu'ànouveau les hommes sourient!

Éloigne de moi la tristesse

Qu'ànouveau la vie apparaisse!

Ер адамдар енді менің атымды есіне түсірмейді

Бір кездері мен олардың иесі, сүйіктісі болдым

Менің сұлулығым туралы олар армандады

Орман біздің құмарлықпен жаңғырғандай

Бұл мәңгіліктен адасып кетті

Көлеңкеленген ағаштың құпияларының арасында

Ағаштардың бәрі көне шындықты сақтайды

Мылқау, олар жеңіл жел көтерілгенде ғана сөйлейді

Мен орман ханымы деп аталдым

Мен мың өмір, мың махаббат көрдім

Бүгін мені қоршап тұрған жапырақтардың тұтқыны

Менімен олар қайғырып, өкінішпен жылайды

«Жақын келіп, айнадағы суда маған қара

Біз енді қалай көретінімізді білмейтін бет-әлпет туралы ойланыңыз

Рефлексияда жазылған есімімді есте сақта

Осы жасыл сарайдан тамшылар ағып жатыр»

Маған қоңырау шалыңыз, мені өмірге қайтарыңыз

Еркектер қайтадан күлсін!

Менен қайғыны алып кет

Өмір қайтадан пайда болсын!