To Thou Who Dwellest in the Night - Arcturus

Here is so desolate;

Times, they are dark

Words ceas' - to end as echoes rolling afar

Empathy arises

whilst thou drapest this world in black;

The only colour that can paint my soul

Clad in the shades of night

Thou reflects the pure of heart

Amidst all the grief this winter unfoldeth

The thorn in my side — thou retainst

Thy breeze maketh me shiver

Maimeth me with its frozen malice

Thou minglest with the dense night

I hearken to the voice of thy winds

They are the saddest of all sounds of thine

Never will I take leave from thy haunt

Hast thou ever desired me?

I recieve no answer, thou letst it pass in silence…

Міне, сонша  қаңырап қалған;

Уақыт, олар қараңғы

Сөздер тоқтайды' - соңғы  жаңғырық              алыстан  домалап  домалап    жаңғырық       таяды     таяды

Эмпатия пайда болады

сен бұл дүниені қара киіп жатқанда;

Менің жанымды бояй алатын жалғыз түс

Түннің көлеңкесінде киінген

Жүрегіңнің тазалығын көрсетесің

Барлық қайғы-қасіреттің арасында осы қыс өтіп жатыр

Менің тікенім — сен сақтайсың

Сенің желің мені дірілдейді

Мені өзінің қатып қалған зұлымдығымен  маймылдырады

Қатты түнмен араласасың

Мен сенің желдеріңді тыңдаймын

Бұл сіздің дыбыстарыңыздың ең мұңдысы

Мен сенің үйіңнен ешқашан кетпеймін

Мені қалаған кезің болды ма?

Мен жауап бермеймін, сен оны үндемей тұрсың ...